Vandaag om 7:30 de wekker zodat ik om 8:00 aan de ontbijttafel kan zitten. Het ontbijt is bijzonder, in die zin dat er 2 soorten brood waren (waarvan 1 superlekker!) maar als beleg echt alleen vlees. Nou ja, droog vers brood is ook lekker…
Het meisje wat ons gister naar het kamp bracht zei al dat ze tegen alle vegetarische toeristen zei dat die ‘push the pauze button’ moesten doen, dan kon ie na vertrek uit Bosnie weer aan. Maar dat is zeker wel echt waar. Als groente hebben ze bij elke maaltijd komkommer en tomaat, maar verder is het heul veul vlees met heul veul botten en gekke onderdelen. En ook nog wel wat aardappel. Dus ik overleef goed op komkommer, tomaat, brood en nootjes die we gister hadden gekocht.
Vandaag stond het raften op het programma. Eigenlijk wat later op de ochtend, maar omdat we dan tussen de drukte van andere rafters zouden zitten hebben we het wat naar voren geschoven. Dus na een korte NLP introductie zijn we in twee 4×4 auto’s gestapt met een raft op het dak en zijn we op weg gegaan naar Montenegro. Bij de grensovergang lekker lang stilgestaan (om niks) en na nog een uurtje rijden waren we bij de bestemming. Daar de raft te water gelaten (Jeroen gleed daarbij lelijk uit dus die heeft zijn arm volledig volzitten met hele nare schrammen) en de boot in gestapt. Onderweg konden we uit de raft springen en van een rots springen. Dat heb ik niet gedaan (het water was echt adembenemend koud en ik had al behoorlijke hoofdpijn), maar toen we even later ook naar een waterval konden klimmen kon ik het toch niet laten en heb ik het suuuperkoude water (6 graden) over me heen laten stromen. Cool!
Mooie tocht (niet zo mooi en spectaculair als op dr Dominicaanse Republiek, maar toch), en na 2 uur waren we weer terug bij het kamp. Daar wat gegeten (weer vlees uiteraard, zie foto), en toen kregen we een uurtje me-time. Tijd voor onszelf. Ik en Wilco kregen het idee om een uurtje een quad te huren en met een guide naar een uitzichtpunt te rijden. Al snel haakten Ian en Dibran ook aan en weg waren we. Het duurde alleen helaas wel wat langer, en ondanks dat we de groep hadden geinformeerd (vooraf hadden we de coach ook geprobeerd te bellen maar die kregen we niet te pakken, dus haar hadden we alleen via de sms geinformeerd) kregen we hem (zoals inmiddels verwacht) wel te horen. Na een flinke draai om de oren (omdat dit geen teamwork was, en we onnodig risico hadden genomen) zijn we doorgegaan over het teamwork in de raft. Een beetje een rare nasmaak aan het tripje, maar toch vond ik het super, en heb ik er zeker geen spijt van. Was gaaf en het uitzicht geweldig.
Om 19:00 wat gegeten (ik kreeg rosti omdat ik geen lamslever wilde, superlief van de ober, maar toen ik zag wat rosti hier betekent werd ik iets minder blij: in plaats van aardappelrasp kreeg ik een groot bord vol vlees (speklappen, worsten, etc). Gelukkig was de rest er blij mee en ik heb genoten van de komkommer en de tomaat 
.
Nog even nagepraat en als afsluiter van de dag doorgesproken over problemen die twee teamleden ervaren met hun teamcoach. Mooi om dan de verschillen in ervaring te zien en daar zelf ook weer van te leren.
Morgenochtend doet de gids een bootcamp voor diegene die willen (we zijn met zn drien). Daar heb ik wel zin in. Verder staat er morgen weer een masterclass op het programma en gaan we rond 13:30 op weg naar de voet van een berg waar we gedurende de middag een stukje oplopen naar een berghut, zodat we daar kunnen slapen en overmorgen echt een lange bergwandeling naar de top kunnen gaan maken.
Laatste nachtje in mijn eigen hutje dus. Best jammer, maar weer een nieuw avontuur.
En jongens, wat leer ik deze dagen over hoe gelukkig ik ben. Met mijn lieve vriendje, met de familie, met alle gave dingen die we doen en meemaken. Echt…. wauw. Ik wil niet teveel vergelijken en dat kan ik ook helemaal niet want je weet nooit echt hoe het bij een ander is. Maar ik zou echt met niemand hier willen ruilen, wat ben ik toch een gelukkig mens! 