Maand: mei 2018

Geplaatst op

Bosnie dag 5: Terug naar huis!

Gisteravond wat moeizaam in slaap gekomen (niet vervelend, maar best wel lang wakker), en vanochtend erg vroeg klaarwakker. De lichtdoorlatende lamellen (waarvan er ook nog 1 ontbrak) hebben vast niet geholpen, maar tja eigenlijk voelde ik me ook gewoon best wel fit en wakker. Dus maar gewoon aan toegegeven en een beetje met mijn telefoon gespeeld en rustigaan de koffer ingepakt.
Om 8:30 hadden we in de lobby afgesproken om vanuit daar naar een restaurantje te gaan waar we konden ontbijten. A la carte dit keer. Helaas zonder yoghurt en fruit, maar wel met lekkere pannenkoekjes, en verder veel verschillende goed gevulde borden met allerlei soorten vlees, eieren en kaas. Wilco had zelfs een heuse clubsandwich (maar deze keer wist ik echt niet wat je dan kreeg, want uit de beschrijving had ik iets heul anders opgemaakt 😊). En echte koffie! Wat een blije gezichten bij iedereen. Tot nu toe was de koffie steeds een prutje gemalen bonen waar water op werd gegooid. Voor ons filterkoffie-mensen is dat best smerig, dus deze koffie uit een espessomachine was een verademing.
Bizar wat de prijzen hier doen. Clubsandwich met een dubbele espesso: 2,75. En mijn pannenkoekontbijtje was zelfs nog goedkoper: 2,25. Maar goed, ondertussen begrepen dat het werkloosheidspercentage hier 45% is, en een maandloon rond de 400 euro. Dus dat is natuurlijk ook echt wel even anders dan bij ons.
Na het ontbijt doorgesproken over wat concrete werk-onderwerpen. Staand overleg gehad, voelde heel constructief en productief. Op zo’n moment best jammer dat we geen functioneel team binnen het bedrijf zijn.
Nog een korte evaluatie gedaan, waarin Patrick aangaf dat ie teleurgesteld was in zichzelf, wat mij de opening gaf om hem te vertellen wat het met me deed, en wat een moeite het me kost om hem op zo’n moment te benaderen (wat ik dan dus ook niet doe). Dat voelde wel goed.
Nog even de spullen gepakt (en samen met Dibran, Mark en Wilco nog even een ijsje gegeten in de inmiddels brandende zon), en toen kwam Sladja voorrijden en konden we aan de reis naar het vliegveld beginnen. Ik zat weer voorin, we waren allemaal bijna de hele weg stil, en ik kon het landschap daardoor erg goed in me opnemen. Veeel beter dan op de heenweg. Wat een prachtige natuur, en wat een feestje om er doorheen te rijden. Zou het zo nog een keertje samen overdoen.
Op het vliegveld natuurlijk inchecken en door de douane. Bij de controle van de handbagage bleek dat Wilco vergeten was zijn zakmes uit zijn rugzak te halen, dus dat werd nog even een momentje (waarbij we ons vast lekker verdacht hebben gedragen), maar uiteindelijk kon Wilco’s koffer nog worden teruggehaald waardoor hij het zakmes alsnog mee kon nemen. Dat is dan wel wer het voordeel van zo’n piepklein vliegveld 😊.
Bij een restaurantje gezellig met Jeroen en Dibran een kopje koffie gedronken en nog wat nagekletst, en toen was het tijd om in te stappen. In het vliegtuig zat ik het eerste stuk naast Regine, dus met haar nog even doorgesproken over de zoektocht: wat wil ik nou. En daarbij wel een nieuwe gedachtengang geopend: wat nou als ik twee dingen een soort van parttime zou kunnen doen?
In ieder geval ook met Regine gesproken over een ontwikkelingsproject in Afrika (iets World Servants achtigs) en daar zou ik ook wel wcht iets mee willen doen. En misschien toch ook een proef vliegles doen? En ik heb besloten dat ik ook een vierkante meter tuin wil kopen. Is het vast niet het goede seizoen voor, maar toch 😊.
In Wenen moesten we overstappen, en daar hadden we maar een kwartier de tijd voor, dus dat weed even rennen. Zeker toen er voor ons een man was waarvan het paspoort helemaal binnenste buiten werd gekeerd, en dit keer Ian nog een grote fles zonnebrand in zijn handbagage had (geen idee hoe die door de controle op Sarajevo geglipt is).
Maar we waren op het nippertje op tijd, en toen we eenmaal in het vliegtuig zaten werd ons gemeld dat we nog even moesten wachten. Even werd iets langer, en uiteindelijk zijn we een uur later pas vertrokken. Grrrr nog langer wachten op de knuffel 😕. Maar goed, wel lekker met Hugo kunnen kletsen en ondertussen ook ons volgende Disney reisje (met mama ML, naar de camping 😃) kunnen voorbereiden. Zin in!
En nu is het echt bijna voorbij. Veel geleerd, vooral over hoe een gelukkig mens ik ben. En dat we best heel gelukkig mogen zijn dat we in Nederland zijn opgegroeid. Natuurlijk hebben wij ook onze eigen trekjes, en een minder mooi landschap, maar in Bosnie voelt het toch wel wat verbitterd (logisch misschien, de sporen van de oorlog zijn nog erg goed zichtbaar, overal kogelgaten al dan niet dichtgesmeerd) en ook wat ongeinteresseerd en het voelt niet blij (op een enkeling na).
Verder heb ik heel veel complimenten gekregen over mijn mooie benen en heeft de gids me officieel de titel ‘mooiste benen die hij had gezien’ gegeven. Nou die neem ik maar tot me en nu gewoon zorgen dat het zo blijft. Hij heeft me ook wel weer laten inzien dat ik voeding en de werking van het menselijk lichaam super interessant vind. Dus daar zit volgens mij ook echt een onderdeel van de oplossing van mijn ‘zoektocht’. Data mining/machine learning in het kader van voeding en de effecten daarvan op het menselijk lichaam?
Nou genoeg om over na te denken, dus daar gaan we echt momenten voor pakken. Even een boswandeling, of kleine quest op een vrijdagmiddag. Dat gaat goed doen.
Nou jongens, tot zover. Straks lekker mijn liefie in de armen vallen!
Geplaatst op

Bosnie dag 4: Bergwandeling

Na een onrustige maar toch wel hilarische nacht, in een donker hutje met een enorm snurkende Bosnische berghutman en een houtkachel die nog de hele nacht nagloeide, en een drietal wat tot zeker half drie de slaap gewoon echt niet konden vatten, werden we om 6:00 gewekt door diezelfde Bosnier die naast ons hutje hout ging hakken om diezelfde kachel weer aan te zetten.
Wij dus ook maar opgestaan en na een kleine wasbeurt met een vochtig doekje (waarbij ik een teek tegenkwam die zich in mijn pols had vastgebeten) genoten van de ochtendgloren. En dat was wel waanzinnig met dit uitzicht. Jammer van de grote hoeveelheid muggen (heb zeker 12 bulten), maar wel erg genoten. Regine en ik hebben samen de zonnegroet gedaan, en dat voelde wel heel speciaal. Wilco heeft nog even zitten mediteren, mooi plaatje. En zonder dat we het doorhadden was Toine zich gaan wassen in de waterbron (8 graden 😳).
Na het ontbijt was het tijd voor de wandeling naar het meer. Die begon met een discussie over de rol van Patrick, die zo sjagerijnig is sinds we aan het wandelen zijn dat het de stemming van de groep best wel beinvloed. Hij zegt niks, moppert soms mompelend en heeft een gezicht dat op onweer staat. Besloten dat hij wel meegaat, maar dat hij zal proberen er iets positiefs van te maken.
Het eerst uur lopen we in stilte (lekker!), dan stoppen we even voor wat eten en drinken, en daarna gaan we gewoon wandelend verder. Dit pad is veel mooier en uitdagender, een supermooie route. Groen en sneeuw tegelijk, prachtig. Ondanks dat het veel single track paden zijn ontstaan er best wel wat gesprekjes, en oh wat ben ik trots op Jeroen, die met zijn gewicht en gebrek aan conditie toch ferm doorloopt en zichzelf af en toe even met een soort Haka weer moed inpraat. Heel mooi om te zien.
Na 2 uur zijn we bij het meer. Daar kunnen we zwemmen en een paar van de groep doen dat ook om even af te spoelen. Maar met 12 graden is dat toch best fris, en omdat ik me tussendoor nog wel ‘gewassen’ had met vochtige washandjes heb ik het maar bij pootje baden gelaten. We hadden wel echt super weer dus de koude lijven konden snel opgewarmd worden, en we hebben allemaal nog even relaxed gegeten en gedronken.
Bij het meer hadden we de keuze om naar een hoger punt door te lopen en daar uitzicht te hebben op het meer, of terug te gaan. Patrick wilde niet mee dus daar kwam een behoorlijke discussie uit los. Uiteindelijk zijn Patrick en Regine beneden achtergebleven en is de rest omhoog gegaan. Nou dat was echt de moeite waard. In de sneeuw gelegen, safraan bloemetjes gezien, en een spectaculair uitzicht op het meer. Echt de moeite waard!
Daarna was het tijd voor de terugweg. Een flinke tocht dezelfde weg terug. Jeroen had het zwaar maar bleef vrolijk, Patrick raakte steeds verder in de mineur. Maar… we hebben het allemaal gered!
Eenmaal boven was het even puzzelen om iedereen een plekje in de auto’s te geven en toch ook de koffers kwijt te kunnen. Uiteindelijk moesten er koffers naar het dak van de auto, maar precies op dat moment begon het als een malle te regenen en te hagelen. Dus moesten de koffers ingepakt worden en dat duurde eindeloos in de regen. Op een gegeven moment was Patrick het wachten zat dus ging ie even kijken hoe het ervoor stond. Niet veel later konden we dan toch vertrekken. Hup, eindelijk op pad! Totdat… Patrick ineens zijn telefoon kwijt was… zoeken zoeken zoeken, maar er kon geen andere conclusie getrokken worden dan dat hij hem had laten vallen toen hij in de harde hagelbui was gaan kijken of we konden vertrekken. Dus ja… een auto terug, en de andere auto (waar ik in zat) door tot een plek waar er weer auto’s konden passeren.
Jeroen, Regine en ik waren dus vooruit gegaan, en hebben op een parkeeehaventje gewacht. Een klein half uurtje later kwam de witte auto aanrijden en daarin zat iedereen overduidelijk met een opperbeste stemming. Patrick had zijn telefoon terug (lag mooi in de modderstroom maar heeft geen krasje en doet het nog)! Patrick had zichzelf natuurlijk voor zijn hoofd geslagen, maar het feit dat de telefoon terugwas en er niemand overheen gereden was maakte bij hem ook een blij en opgelucht gevoel los. De oude Patrick is eindelijk weer terug. Dus het heeft zo moeten zijn denk ik 😊.
Onderweg eindelijk weer bereik dus kon ik mijn liefie weer een kusje sturen en een teken van leven geven. Dat voelde ook wel fijn. Mooie route verder naar het hotel, en het hotel is erg netjes. We hebben allemaal een 3-persoonskamer voor onszelf, das ook wel heel lekker. Lekker gedoucht (was nodig) en daarna verzameld voor het diner.
Het diner liet even op zich wachten, maar daarna was er dan ook een overdaad aan alles. Ik denk dat we nog geen derde van wat er op tafel is gezet op hebben kunnen eten. Maar het was wel erg lekker en ook een heel gezellige en mooie afsluiter van deze intensieve dag.
Nu met een overvolle buik op de hotelkamer. Denk dat ik goed zal slapen vannacht…. 😊
Zie wel uit naar morgen. Superveel zin een knuffel! En natuurlijk in het geven van een echte verjaardagszoen 😘.

 

Geplaatst op

Bosnie dag 3: De bergen in!

Vandaag de dag van het eerste stukje de bergen in… en slapen in een berghut, zonder stroom, en waarschijnlijk ook zonder bereik… toch wel een beetje spannend.
De dag begonnen met een bootcamp. Superlekker! Alleen werd ik aan het einde wel supermissijk. Volgens mij niet zo zeer van de enorme inspanning, maar misschien wel een gebrek aan eten/suiker. Tijdens het ontbijt hield de misselijkheid nog best wat aan, maar daarna voelde ik me juist superfit. Lekker!
Na het ontbijt begonnen met het bespreken van wat bespreekonderwerpen over caesar, en daarna een stiltemoment voor onszelf. Om 12:00 zijn we onze spullen gaan pakken en na de lunch zijn we vertrokken naar de berg. Een adembenemende rit door de bergen, supermooi, en prachtig helder weer. Ik zat prinsheerlijk voorin de 4×4, een plekje wat ik een klein beetje had opgeeist na de wagenziekte van de heenreis.
Na 1,5 uur kwamen we bij de start van de wandeling, en daar begonnen we met een korte d-tour naar een uitzichtpunt. Mooi weggetje en een superuitzicht. Onderweg begaven de schoenen van Ian het. Hij kon daar niet zo heel goed mee omgaan, en nadat de eerste noodreparatie het begaf (zijn zool was helemaal losgeraakt dus we hebben zijn schoen ingezwachteld met verband om het flapperen te voorkomen) vond hij toch dat er hulp ingeroepen moest worden. Dus de gids heeft iemand gebeld die de koffer van Ian is komen brengen zodat hij kon overstappen op zijn sportschoenen.
Daarna hebben we onze weg vervolgd over een breed pad (waar ook auto’s konden rijden), en dat was super. Veel bomen dus daardoor weinig uitkijkjes, maar lekker gewandeld en vooral veel gesproken.
De reis eindigde bij een fantastisch mooi punt, met daar 3 hutjes en een picknicktafel. Verder niks, maar wat een view zeg!
Heel eerlijk voelde de hutjes wat oncomfotabel (wel erg primitief, en vooral ook dat ik naast de berghutman moet slapen samen met de coach en de gids voelde niet helemaal lekker. Maar na het eten en wat naparaten (en nog even naar de sterren kijken) toch afscheid genomen van de rest en het bedje oogezocht. In het donker voelt het hutje duidelijk minder donker dan toen het nog licht was buiten. Het bed ligt goed en is schoon. Regine en Toine zijn gezellig, en de Bosnische bergman slaapt als een roos. Een douche was nog lekker geweest maar verder is het oke (ben blij met de vochtige washandjes).
Maar zonder bereik en zonder stroom voelt toch wel een beetje naar nu ik zo alleen (zonder Hugo dan) wegben. Even nog een kus voor het slapengaan vind ik gewoon erg fijn, ookal is ie virtueel. En niet kunnen laten weten dat we het hutje hebben bereikt en dat het goed gaat voelt ook gehandicapt. Haha hoe deden we dat toen we nog geen mobieltjes hadden 😳.
Maar het is maar een nachtje, en morgen gaan we volgens mij een supermooie wandeltocht maken. En voor ik het weet ben ik dan op mijn eigen kamer in een hotel voor de laatste nacht. Dus laat ik nu nog maar even genieten van deze toch wel heel bijzondere ervaring. Die ik alleen graag met mijn liefie zou willen meemaken 😊😊😊. Haha best een zeurkous ben ik he.
Nou ik ga lekker proberen te slapen, het berichtje komt morgen naar jullie toe.
Geplaatst op

Bosnie dag 2: Raften en Quad rijden

Vandaag om 7:30 de wekker zodat ik om 8:00 aan de ontbijttafel kan zitten. Het ontbijt is bijzonder, in die zin dat er 2 soorten brood waren (waarvan 1 superlekker!) maar als beleg echt alleen vlees. Nou ja, droog vers brood is ook lekker…
Het meisje wat ons gister naar het kamp bracht zei al dat ze tegen alle vegetarische toeristen zei dat die ‘push the pauze button’ moesten doen, dan kon ie na vertrek uit Bosnie weer aan. Maar dat is zeker wel echt waar. Als groente hebben ze bij elke maaltijd komkommer en tomaat, maar verder is het heul veul vlees met heul veul botten en gekke onderdelen. En ook nog wel wat aardappel. Dus ik overleef goed op komkommer, tomaat, brood en nootjes die we gister hadden gekocht.
Vandaag stond het raften op het programma. Eigenlijk wat later op de ochtend, maar omdat we dan tussen de drukte van andere rafters zouden zitten hebben we het wat naar voren geschoven. Dus na een korte NLP introductie zijn we in twee 4×4 auto’s gestapt met een raft op het dak en zijn we op weg gegaan naar Montenegro. Bij de grensovergang lekker lang stilgestaan (om niks) en na nog een uurtje rijden waren we bij de bestemming. Daar de raft te water gelaten (Jeroen gleed daarbij lelijk uit dus die heeft zijn arm volledig volzitten met hele nare schrammen) en de boot in gestapt. Onderweg konden we uit de raft springen en van een rots springen. Dat heb ik niet gedaan (het water was echt adembenemend koud en ik had al behoorlijke hoofdpijn), maar toen we even later ook naar een waterval konden klimmen kon ik het toch niet laten en heb ik het suuuperkoude water (6 graden) over me heen laten stromen. Cool!
Mooie tocht (niet zo mooi en spectaculair als op dr Dominicaanse Republiek, maar toch), en na 2 uur waren we weer terug bij het kamp. Daar wat gegeten (weer vlees uiteraard, zie foto), en toen kregen we een uurtje me-time. Tijd voor onszelf. Ik en Wilco kregen het idee om een uurtje een quad te huren en met een guide naar een uitzichtpunt te rijden. Al snel haakten Ian en Dibran ook aan en weg waren we. Het duurde alleen helaas wel wat langer, en ondanks dat we de groep hadden geinformeerd (vooraf hadden we de coach ook geprobeerd te bellen maar die kregen we niet te pakken, dus haar hadden we alleen via de sms geinformeerd) kregen we hem (zoals inmiddels verwacht) wel te horen. Na een flinke draai om de oren (omdat dit geen teamwork was, en we onnodig risico hadden genomen) zijn we doorgegaan over het teamwork in de raft. Een beetje een rare nasmaak aan het tripje, maar toch vond ik het super, en heb ik er zeker geen spijt van. Was gaaf en het uitzicht geweldig.
Om 19:00 wat gegeten (ik kreeg rosti omdat ik geen lamslever wilde, superlief van de ober, maar toen ik zag wat rosti hier betekent werd ik iets minder blij: in plaats van aardappelrasp kreeg ik een groot bord vol vlees (speklappen, worsten, etc). Gelukkig was de rest er blij mee en ik heb genoten van de komkommer en de tomaat 😬.
Nog even nagepraat en als afsluiter van de dag doorgesproken over problemen die twee teamleden ervaren met hun teamcoach. Mooi om dan de verschillen in ervaring te zien en daar zelf ook weer van te leren.
Morgenochtend doet de gids een bootcamp voor diegene die willen (we zijn met zn drien). Daar heb ik wel zin in. Verder staat er morgen weer een masterclass op het programma en gaan we rond 13:30 op weg naar de voet van een berg waar we gedurende de middag een stukje oplopen naar een berghut, zodat we daar kunnen slapen en overmorgen echt een lange bergwandeling naar de top kunnen gaan maken.
Laatste nachtje in mijn eigen hutje dus. Best jammer, maar weer een nieuw avontuur.
En jongens, wat leer ik deze dagen over hoe gelukkig ik ben. Met mijn lieve vriendje, met de familie, met alle gave dingen die we doen en meemaken. Echt…. wauw. Ik wil niet teveel vergelijken en dat kan ik ook helemaal niet want je weet nooit echt hoe het bij een ander is. Maar ik zou echt met niemand hier willen ruilen, wat ben ik toch een gelukkig mens! 😃
Geplaatst op

Bosnie dag 1: Alleen op pad

Vanochtend de wekker op tijd, want ik wilde rond 7:30 op Schiphol zijn. En met een beetje ruim rekenen moet je dan rond half acht vertrekken, dus de wekker om half zeven gezet. Na de wekker lekker douchen… en toen kwam slimme Hugo gelukkig langs… want de goede lezer heeft gezien dat de redenatie niet helemaal goed ging… Oeps 😬.
Maar met hulp van mijn lief ruim op tijd in de auto en als een van de eersten arriveerden we op Schiphol. Ik werd als enige gebracht, en wat voelde dat fijn. Supertrots! Veel complimentjes gekregen. Van mensen die het mooi vonden om ons zo eens in een andere setting te zien, die het mooi vonden dat Hugo meekwam, en Ian vond het ook erg leuk om met Hugo te kunnen praten… had het gevoel dat hij zo dagen met gesprekken met Hugo zou kunnen vullen. Leuk!
Toen was het tijd voor de afscheidsknuffel… even klein beetje slikken, maar tegelijkertijd voelde het ook heel goed, fijn gevoel om daar de knuffel nog te kunnen geven ipv thuis.
Eenmaal door de douane splitste de groep wat op, maar kwamen we toch al snel weer bij hetzelfde koffietentje terecht. Lekkere cappucino gedronken en niet veel later konden we boarden. De vlucht was super, ruime stoelen en goed verzorgd met zelfs drankjes en een snack. En 1,5 later waren we in Wenen. Daar hadden we een uurtje voor de overstep naar Sarajevo dus konden we mooi een hapje eten. Ik had broodjes mee dus voor mij werd het een lekkere versbereide smoothie. Jum!
Doorgevlogen en op het vliegveld in Sarajevo werden we opgepikt voor een medewerker van onze slaapplek. Geboren en getogen in Sarajevo, dus zij heeft ons een beetje rondgeleid. Ze legde ons de optie voor om ook nog even naar de restanten van de olympische spelen van ooit te gaan kijken, maar dat zou een uur in beslag nemen, en dat vonden de meeste mensen te lang. omdat ik er eigenlijk wel graag naartoe wilden (en twee anderen ook) gaan we proberen dat zondag op de terugweg in te plannen.
De stad ingewandeld en daar mocht bij een restaurantje iedereen een gebakje uitzoeken. Die van mij zag er veel lekkerder uit dan ie was (de laag die eruit zag als caramel bleek sinaasappel met rozijnen te zijn), maar verder was het grappig. Korte wandeling door de stad gemaakt, over de grens tussen het katholieke en islamitische deel heengestapt, en daarna terug naar de auto gelopen voor de lange rit naar het kamp. Een lange maar prachtige rit (door de bergen die ik geen bergen mocht noemen, het waren heuvels). Hier en daar was de rotswand ingestort en de weg aan puin, maar verder was het wegdek redelijk en het uitzicht mooi. Zo groen allemaal!
Ik was wel erg blij toen we bij het kamp waren, want de rijstijl van het vrouwtje, in combinatie met de bergweggetjes had me best wel misselijk gemaakt. Maar de frisse lucht deed goed, en de hutjes zijn super. Voelt goed!
Vergeet ik nog te vertellen dat we nog een tussenstop hebben gemaakt voor wat boodschapjes, wat lekkers voor de avonden en een reepje voor onderweg. Toen de gids (Toine) zei dat we gewoon moesten pakken waar we zin in hadden ging er een knop om, en werd er door 7 kinders voor 80 euro aan snoepgoed in het karretje gegooid. En geloof mij, dat is heeeuuul veel hier.
Eenmaal in het kamp vrijwel direct gaan eten en tijdens/na het eten met elkaar gesproken over de doelstellingen voor deze week. Toen gingen de gids en de coach weg en hebben wij onderling nog wat doorgeklest. Over werk, over uitdagingen daarin, maar ook over relaties en hoe je zorgt dat die goed blijven, iets wat niet altijd bij iedereen even goed lukt. Was mooi vond ik.
Lekker slim hadden we de chipjes en nootjes bij Regine in het hutje achter gelaten dus de nootjes die ik zelf al mee had genomen maar geplunderd, en daarna lekker op tijd de hutjes opgezocht.
Morgen om 8:00 is het ontbijt, daarna krijgen we een stukje NLP (neuro linguistisch programmeren) en om 10:30 gaan we ons omkleden om te gaan raften. Superveel zin in!
Nu ga ik proberen te slapen, erg fijn om mijn eigen huisje te hebben. Zal vast nog wel even wakker liggen maar de temperatuur is goed, dus het komt vast goed.
Tot morgen!
Geplaatst op

Zwartemeer dag 4: Toetje

Vandaag ging de wekker per ongeluk om half acht (vergeten uit te zetten dus die stond nog op de doordeweekse stand). Maar dat gaf niet, het zonnetje scheen al en het zag er uit als een prachtige ochtend. Een ochtend om na een rustig ontbijtje nog even lekker het bos in te gaan.
Margriet en Sebas hadden vandaag een iets strakkere deadline dan de rest, en Herman en Arjan vonden het ook wel lekker om een beetje op tijd thuis te zijn, dus zij gingen niet meer mee het bos in maar gingen rustigaan inpakken. Maar wij, Bas en Petra, en Arno gingen nog wel even het terrein bij de camping in.

En wat was het weer een feestje!! Eigenlijk is dat elke laatste ochtend weer zo, echt een cadeautje, een toetje, en ook al is het maar eventjes, toch weer het gevoel dat het het weekend afmaakt en dat we het echt niet hadden willen missen. Echt genoten!

Rond een uur of half een weer terug naar het kamp, daar konden we de vertrekkende jeeps nog net uitzwaaien en daarna hebben we in het zonnetje nog even lekker een broodje gegeten. Langzaamaan wat verder ingepakt en niet veel later vertrokken voor de terugreis.
Heel even leek het alsof de camper geen prik meer had, maar ik denk dat hij gewoon, net als wij, nog helemaal geen zin had om alweer weg te gaan. Van ons mocht het nog wel een weekje duren, zeker zo met dit weer. Maar Hugo had meer geluk: toen hij de camper startte sloeg ie meteen aan, dus ik weet niet wat ik verkeerd deed 😊.
Op naar huis, met, alvast gepland omdat Kim en Rick toen Bas zei dat hij onderweg nog wel moest tanken meteen vroegen ‘mogen wij dan een ijsje?!’ een lekker ijsje onderweg. Daar zijn we dan ook echt even voor gaan zitten aan een picknicktafeltje bij een benzinepomp, en dat zonnige plaatje maakte het weekend echt helemaal af. Tjonge wat was het weer leuk.
Eenmaal thuis waren we nòg sneller dan anders weer uitgepakt (we worden er echt handig in), en omdat het weer nog goed was hebben we besloten een terrasje op te zoeken. Bij de Kloosterhoeve in Oldenheim (Harmelen 😊) smokey ribs gegeten (lekker!!) en daarna nog even in de mini doorgereden naar Waarder. Met de open kap terug (werd nu wel een beetje koud 😊) en na een afleveringetje Zwarte Tulp het bedje opgezocht.
Whaaa, wil weer terug!
Geplaatst op

Zwartemeer dag 3: Fun park en mud cup

Rond 8:00 werden we weer wakker, en meteen ook lekker onder het zonnetje. Vandaag was het plan om naar het fun park in Meppen (D) te gaan en daarna nog een tijdje op het terrein bij de camping. Bij het funpark was er een soort grote koel-iets waar we ook in konden rijden. Best indrukwekkend, die echo’s 😃. Zeker met die Jeeps en de kinderen vonden het ook heel erg leuk!
Verder was er op het park een leuke speelroute uitgezet en er was ook een grappig speeltuintje. Daar na afloop nog even een broodje gegeten en toen naar de camping terug. Ook daar nog een spannende route tussen de boompjes door gereden. Echt weer super. En wat een GEWELDIG weer. Zo genoten!
Aan het einde van de middag was het tijd voor de mud cup, waar Bas en Petra aan mee gingen doen. Zij zijn suuuuperblubberig geworden en wij hadden mooi zicht. Tijd voor een biertje en een chipje! En daarna de BBQ aan 😃. Tussendoor nog even een etenspauze voor de prijsuitreiking en daarna de BBQ weer opgepakt. Tot middernacht door geBBQt en nu nog even lekker doorkletsen.
Wat een topdag!
Blije gup met een pannekoek met aardbeien en slagroom 😃
Geplaatst op

Zwartemeer dag 2: Hamburgers bakken!

Vandaag stond er een mooie toertocht op het programma, dus na een rustig en zonnig ontbijt was het tijd om te vertrekken. Bij het verlaten van de camping stonden we in de rij voor de roadbooks… en toen kwam Linda erachter dat ze het aanmeldformulier vergeten was. Lekker slim! Maar ach… het was niet zo ver terug naar de camper… toch?!

Dus Linda op een drafje terug… maar dat bleek toch iets verder dan gedacht… Pfff, druipend van het zweet konden we van start.

Weer een heerlijke rit, met prachtig weer… en onderweg kwam de droom van Hugo uit: hamburgers bakken op de achterklep!! Dat werd door iedereen erg gewaardeerd, dus we hebben lekker zitten smullen met zijn allen, in het gras, in het zonnetje.

’s Avonds was er een soort foodtruck achtige opstelling op het strandje bij de camping. Daar konden we lekker wat eten, was goed verzorgd, divers en lekker. De kinderen konden nog wat spelletjes doen, en wij konden nog bij een kampvuur nagenieten van de mooie dag.

En natuurlijk hebben we de dag afgesloten met een eigen vuurtje bij ons kamp… 🙂

Geplaatst op

Zwartemeer dag 1: Op naar Drenthe!

 Vandaag een beetje op tijd gestopt met werken, want we hebben om 14:00 bij de parkeerplaats in De Meern afgesproken. Het inpakken van de camper gaat steeds soepeler, dus het ging vandaag best relaxed.
En de rit ook! Weinig file en voorag hebben Hugo, Margiet en Linda nog even voor een muziekvoorziening in de Jeep gezorgd zodat Hugo ook muziek zou hebben voor onderweg.
Tegen een uur of vijf kwamen we op de campjng. Supermooie groene en ruime camping, met nog een mooie plek voor ons ‘kamp’. Ook het opbouwen van het kamp gaat steeds soepeler (Margriet zei vandaag nog: zo dat ziet eruit als een geoliede machine!). Ook bij hen ging het uitklappen van de vouwwagen heel soepel en voor mij geeft dat wel echt een nostalgisch sfeertje met onze tent van vroeger. Brings back memories 😃.
Na het opbouwen van alles was het tijd voor de technische keuring. Daar kwamen we glansrijk doorheen, dus konden ons ook officieel inschrijven en toen was het tijd voor een heerlijke pastamaaltijd voorbereid door Margriet.
Nog een kopje koffie gedronken en om 23:00 kregen we nog een nachtrit op het terrein hier om ons heen. Leuk!!
Nu nog even nakletsen bij het kampvuur en dan zo lekker het bedje opzoeken. Superveel zin in de komende dagen, volgens mij echt leuk georganiseerd met veel verschillende dingetjes, en als het goed is ook erg mooi weer 😊.
Geplaatst op

Groet dag 4: Via de zwarte markt naar huis

Weer lekker langzaam opgestaan en na weer een overheerlijk ontbijt maar even aan de campingbaas gaan vragen hoe laat we weg moesten. Die had duidelijk geen strakke tijd in zijn hoofd, dus ergens tussen twaalf en een was prima. Dat leek eerst goed te gaan qua weer, maar al snel zagen we toch wat minder positieve berichten op buienradar. Dus toch maar vast langzaamaan begonnen met het opruimen van de stoelen en toen we halverwege waren met het inrollen van de luifel kwamen de eerste druppels. Even ging het wat harder, maar gelukkig werd het al snel weer (bijna) droog, dus zo konden we nog mooi even het toilet doen en ons klaarmaken voor de reis.

Eenmaal op de weg kwamen we al snel een beetje in de file. Maar goed, we zaten droog en het gezelschap was goed 😉. Onderweg kreeg Hugo het leuke idee om nog even langs de zwarte markt in Beverwijk te gaan, dus eerst nog even een boterhammetje gesmeerd in de camper bij een benzinestation, en toen naar de markt gereden. Grappig om weer eens doorheen te lopen, en nog best wel goed geslaagd ook (wat dingetjes van het praktische camperlijstje kunnen afstrepen, en ook nog een paar spelletjes gescoord).

Rond een uur of vier zijn we weer naar de camper gewandeld en aan de terugweg begonnen. Thuis de boel uitgeladen en meteen even een was aangezet, en toen was het tijd om lekker onderuit te gaan op de bank. Hugo met rode wangen en een beetje zere buik, Linda met rode wangen en een kriebelende bobbelkont (snap nog steeds niet hoe het kan… 4 grote muggenbulten op mijn billen, dat beestje moet daar toch echt flink paniek gehad hebben in mijn broek 😳.

Filmpje gekeken, restjes opgewarmd en opgegeten, en na een serietje met een heel voldaan gevoel het bedje in. Wat was dit weer super!

Het staat als een paal boven water: mochten wij ooit de loterij winnen… dan stoppen we echt wel met werken!