Na een onrustige maar toch wel hilarische nacht, in een donker hutje met een enorm snurkende Bosnische berghutman en een houtkachel die nog de hele nacht nagloeide, en een drietal wat tot zeker half drie de slaap gewoon echt niet konden vatten, werden we om 6:00 gewekt door diezelfde Bosnier die naast ons hutje hout ging hakken om diezelfde kachel weer aan te zetten.
Wij dus ook maar opgestaan en na een kleine wasbeurt met een vochtig doekje (waarbij ik een teek tegenkwam die zich in mijn pols had vastgebeten) genoten van de ochtendgloren. En dat was wel waanzinnig met dit uitzicht. Jammer van de grote hoeveelheid muggen (heb zeker 12 bulten), maar wel erg genoten. Regine en ik hebben samen de zonnegroet gedaan, en dat voelde wel heel speciaal. Wilco heeft nog even zitten mediteren, mooi plaatje. En zonder dat we het doorhadden was Toine zich gaan wassen in de waterbron (8 graden 
).
Na het ontbijt was het tijd voor de wandeling naar het meer. Die begon met een discussie over de rol van Patrick, die zo sjagerijnig is sinds we aan het wandelen zijn dat het de stemming van de groep best wel beinvloed. Hij zegt niks, moppert soms mompelend en heeft een gezicht dat op onweer staat. Besloten dat hij wel meegaat, maar dat hij zal proberen er iets positiefs van te maken.
Het eerst uur lopen we in stilte (lekker!), dan stoppen we even voor wat eten en drinken, en daarna gaan we gewoon wandelend verder. Dit pad is veel mooier en uitdagender, een supermooie route. Groen en sneeuw tegelijk, prachtig. Ondanks dat het veel single track paden zijn ontstaan er best wel wat gesprekjes, en oh wat ben ik trots op Jeroen, die met zijn gewicht en gebrek aan conditie toch ferm doorloopt en zichzelf af en toe even met een soort Haka weer moed inpraat. Heel mooi om te zien.
Na 2 uur zijn we bij het meer. Daar kunnen we zwemmen en een paar van de groep doen dat ook om even af te spoelen. Maar met 12 graden is dat toch best fris, en omdat ik me tussendoor nog wel ‘gewassen’ had met vochtige washandjes heb ik het maar bij pootje baden gelaten. We hadden wel echt super weer dus de koude lijven konden snel opgewarmd worden, en we hebben allemaal nog even relaxed gegeten en gedronken.
Bij het meer hadden we de keuze om naar een hoger punt door te lopen en daar uitzicht te hebben op het meer, of terug te gaan. Patrick wilde niet mee dus daar kwam een behoorlijke discussie uit los. Uiteindelijk zijn Patrick en Regine beneden achtergebleven en is de rest omhoog gegaan. Nou dat was echt de moeite waard. In de sneeuw gelegen, safraan bloemetjes gezien, en een spectaculair uitzicht op het meer. Echt de moeite waard!
Daarna was het tijd voor de terugweg. Een flinke tocht dezelfde weg terug. Jeroen had het zwaar maar bleef vrolijk, Patrick raakte steeds verder in de mineur. Maar… we hebben het allemaal gered!
Eenmaal boven was het even puzzelen om iedereen een plekje in de auto’s te geven en toch ook de koffers kwijt te kunnen. Uiteindelijk moesten er koffers naar het dak van de auto, maar precies op dat moment begon het als een malle te regenen en te hagelen. Dus moesten de koffers ingepakt worden en dat duurde eindeloos in de regen. Op een gegeven moment was Patrick het wachten zat dus ging ie even kijken hoe het ervoor stond. Niet veel later konden we dan toch vertrekken. Hup, eindelijk op pad! Totdat… Patrick ineens zijn telefoon kwijt was… zoeken zoeken zoeken, maar er kon geen andere conclusie getrokken worden dan dat hij hem had laten vallen toen hij in de harde hagelbui was gaan kijken of we konden vertrekken. Dus ja… een auto terug, en de andere auto (waar ik in zat) door tot een plek waar er weer auto’s konden passeren.
Jeroen, Regine en ik waren dus vooruit gegaan, en hebben op een parkeeehaventje gewacht. Een klein half uurtje later kwam de witte auto aanrijden en daarin zat iedereen overduidelijk met een opperbeste stemming. Patrick had zijn telefoon terug (lag mooi in de modderstroom maar heeft geen krasje en doet het nog)! Patrick had zichzelf natuurlijk voor zijn hoofd geslagen, maar het feit dat de telefoon terugwas en er niemand overheen gereden was maakte bij hem ook een blij en opgelucht gevoel los. De oude Patrick is eindelijk weer terug. Dus het heeft zo moeten zijn denk ik 
.
Onderweg eindelijk weer bereik dus kon ik mijn liefie weer een kusje sturen en een teken van leven geven. Dat voelde ook wel fijn. Mooie route verder naar het hotel, en het hotel is erg netjes. We hebben allemaal een 3-persoonskamer voor onszelf, das ook wel heel lekker. Lekker gedoucht (was nodig) en daarna verzameld voor het diner.
Het diner liet even op zich wachten, maar daarna was er dan ook een overdaad aan alles. Ik denk dat we nog geen derde van wat er op tafel is gezet op hebben kunnen eten. Maar het was wel erg lekker en ook een heel gezellige en mooie afsluiter van deze intensieve dag.
Nu met een overvolle buik op de hotelkamer. Denk dat ik goed zal slapen vannacht….
Zie wel uit naar morgen. Superveel zin een knuffel! En natuurlijk in het geven van een echte verjaardagszoen 
.