Categorie: Kaprun 2024

Wow, vandaag alweer de laatste dag. Dat betekent dus ook dat we vanochtend al de koffers moeten inpakken en in het bagagehok moeten zetten. Susan en ik waren ongeveer de eerste en dat leek heel fijn, heerlijk de ruimte (later zou blijken dat dat misschien toch niet zo heel handig was).

Weer lekker ontbeten met een yoghurtje met fruit en heel veel toevoegingen, en daarna verzameld om weer naar de skiverhuur te gaan. Wij hadden daar gisteren een kluisje genomen zodat we onze spullen achter konden laten toen we de berg opgingen voor de ‘wandeling’ en dat is nu stiekem wel lekker. Zonder het sjouwen van de skies en lekker lopen op normale schoenen.

Een van de jongens met gehuurde skies ging met ons mee want die had gisteravond bij de apresski (vlakbij de verhuur) de verkeerde skies meegenomen. Dit ging hij nu terugbrengen in de hoop dat iemand anders hetzelfde zou doen met zijn skies.

Onze outfits weer opgehaald en hup de lift in. Op weg naar een soort babypiste waar allemaal lessen werden gegeven. Een mooi redelijk vlak stukje met een sleepliftje om steeds weer omhoog te kunnen. En dat was echt ideaal. Voor ons drie beginnelingen dan. Precies goed. Nog genoeg om het wel af en toe een beetje spannend/moeilijk te maken (ook wel met al die snel skiende kindertjes tussendoor), maar met elke poging werd het steeds een stukje ontspannender. Superfijn! Hier had ik de hele dag wel kunnen blijven doorgaan denk ik.

Rond 11:30 had Hana wel zin in een drankje dus we besloten naar boven te gaan naar de lunchplek. Alles bij elkaar duurde dat zo lang dat we precies op tijd voor de lunch daar aankwamen. Lekker wat gegeten (kaisersmarrn!) en weer met een veel te volle buik vertrokken. We besloten het skien te laten voor wat het is en ons op het gemakkie voor te gaan bereiden op de reis. Maar niet voordat we nu een andere collega hebben geholpen bij het zoeken naar zijn skies. Want ook zijn skies zijn verwisseld en staan dus niet meer in het rek (tjonge ik dacht bij het regelen van de skies dat verzekeren voor diefstal niet zo nodig was maar daar heb ik inmiddels een ander gevoel bij). Gelukkig komt er tijdens het zoeken een berichtje binnen dat iemand anders zijn skies heeft ingeleverd bij de verhuur. Fjiew!

Met de twee collega’s zonder skies gaan we dus naar het dal en daar leveren we onze spullen in. De ene collega vindt zijn skies niet meer terug, maar hij had verstandig een verzekering afgesloten dus dat was al snel prima. Maar, de jongen waarbij de skies al door iemand anders waren ingeleverd bleek nu ook zijn eigen schoenen niet aan te hebben. Hoe dan?! Die moesten dan in het hotel verwisseld zijn met die van iemand anders… pfff. Op naar het hotel dus maar.

En ja hoor, gelukkig, daar staan ze. Hij is in zijn eentje teruggegaan naar de verhuur en wij zijn ons lekker gaan opfrissen in de wellness. Ik heb alleen gedoucht, maar sommige hebben ook even lekker gezwommen en in de sauna gezeten. Daarna op een bankje geploft om de koffer even opnieuw in te delen, en te genieten van een paar kopjes thee. Ik zat er heerlijk bij. Lekker kletsen, en er stroomden steeds meer collega’s het hotel binnen.

Om 18:00 mochten we gaan eten, en dat moesten we ook wel meteen doen, want om 19:00 moesten we verzamelen bij de bus. Voor de laatste apresskiers was het moeilijk om afscheid te nemen van de gezelligheid en de biertjes, maar uiteindelijk was iedereen netjes gedoucht en wel bij de bus. Op naar huis!

Deze bus is veel mooier en relaxter dan de bus op de heenreis. En whaa wat kunnen de stoelen ver naar achteren!

De organisatoren kregen allemaal nog een persoonlijke limerick en een doosje chocola, en toen konden we allemaal lekker gaan dutten. En dat lukte goed! Ik heb echt best goed geslapen en denk dat ik zowat een uur of zes en kleine stukjes heb liggen slapen. Boven verwachting!

Bij Veldhoven moesten we overstappen naar een andere bus (dat ging heel soepel) en daarna konden we door voor het laatste stukje. Nog even de werktas ophalen op kantoor, en dan heeeeerlijk naar huis!

Vandaag gaat het gebeuren…! We gaan skien!! Na een gezellig ontbijt met zijn allen gaat een deel van de groep rechtstreeks naar de piste, en gaat een ander deel naar de skiverhuur. Wij horen bij het laatste clubje en gaan daar een skipas en onze spullen regelen. We kiezen voor 2 dagen want we gaan er vanuit dat we het zo leuk vinden dat we morgen ook weer willen.

Als iedereen zijn spullen heeft kleden we ons aan en gaan we op pad (het voelt wel een beetje als een gedoetje met het materiaal net als bij duiken… ik hoop dat het straks op de piste hetzelfde voelt als wanneer je met een duikpak in het water ligt en denkt: ja, dit was het waard, haha).

Het plan was eigenlijk om een kinderweide op te zoeken om eerst weer een beetje wat gevoel te krijgen, maar halverwege de route omhoog ontstaat het idee om eerst even door te gaan naar de top van de gletcher om daar even van het uitzicht te genieten. Dat gaan we doen, en whaaa wat was dat het waard! In eerste instantie lag de top nog in een wolk, wat natuurlijk voor een hilarisch moment zorgde, we konden echt letterlijk niks zien. Maar na 5 minuten was de wolk weg en kwam de zon tevoorschijn. Echt een schitterend gezicht!

Nu we daar waren kregen we de tip om daar te blijven omdat er daar ook een soort minipiste was waar je met een sleepliftje steeds omhoog kon en wat kon oefenen. En dat hierboven de sneeuw beter was. Dus nou, doen we dat. Eenmaal uit het liftgebouw dachten we volgens mij allevier. Eehh en nu. Best steil. Dus ja, dan Linda maar eerst. En jahoor, ze vloog dwars over het eerste sukje naar de piste met de skies en stokken in een rare houding. Pfff nou ik ben op het vlakkere stuk.

Bij de rest ging het iets beter, al waren er meer die onderuit gingen. Maar goed, eenmaal door dat steile stukje heen konden we een beetje gaan oefenen. Dat ging wat onwennig, maar zonder vallen en ja dit was een prima stukje om even in te komen. Helaas had Sandra opnieuw last van haar astma en viel ze ook weer om de haverklap, dus uiteindelijk hebben we maar het besluit genomen om haar op te laten halen door zo’n ehbo-jetski. Best cool lijkt me (al kon ze er zelf natuurlijk niet echt van genieten).

Toen zij weg was ging het al richting lunchtijd en was het idee dat we via de blauwe piste naar de lunchplek zouden gaan. Iedereen dacht dat we dat prima zouden kunnen, maar pffff wat was dat intens! Heeeel hard werken en ik ben wel een keer of 5 gevallen. Toch steiler dan ik had gedacht en die bochtjes maken is dan toch echt wel lastiger. Maar ik had gelukkig Siham die me in de gaten hield en Hana en Susan waren in goede handen bij Bastiaan. Maar we waren alledrie heel blij toen we bij de skilift waren en vanaf daar weer met de lift verder konden. We waren het toen snel eens: vanmiddag gaan we wandelen!

Na de lunch hadden we best een groepje dar wilde wandelen. Susan had een mooie route gevonden tussen twee bergtoppen en daar gingen we naartoe. Al snel kwamen we erachter dat we de wandeling niet meer helemaal zouden redden omdat de laatste skilift om 16:30 naar beneden zou gaan, maar we besloten toch even te gaan en alleen al te kijken hoe het uitzicht was en of we misschien morgen terug zouden komen. Dat werd echt een superleuke trip met zijn zessen en de top waar we uitkwamen was echt waanzinnig mooi. Echt de reis waard. Heerlijk, met de prachtige blauwe lucht en het zonnetje erbij. En de twee mannen die mee waren hebben zelfs nog mooie buikglij-acties gedaan, een hilarisch gezicht.

Snel terug dus met ongeveer de laatste gondel, en op naar de apresski. De rest van de groep zat daar al even en was dus ook al ver heen. Voor mij de eerste apresski ervaring, en hoewel het best even leuk was om mee te maken is dit toch echt niet mijn ding. Te veel mensen en te veel bier, hahaha.

We hadden de laatste bus gemist dus samen met Marta als reisleider gefungeerd om de mensen die nog konden lopen naar het hotel te begeleiden (de rest ging met een taxi). In het hotel snel wat gegeten en toen nog even wat nagekletst. Een deel van de groep gaat nog even door naar een kroeg in het dorpje om de verjaardag van Sjors te vieren. Een deel gaat de wellness in en daarna naar bed, en een klein groepje speelt nog een spelletje.

Ik hoorde zelf tot het soort dat nog even bleef zitten maar daarna lekker is gaan douchen en naar bed is gegaan. Susan ging even naar de wellness en deed nog even mee met het spelletje, dus ik heb nog even met mijn lief gebeld om te vertellen hoe trots ik op hem ben dat hij in de tussentijd de deur naar de bios heeft omgedraaid. Ben nog steeds onder de indruk!

Toen ik wilde gaan slapen kwam Susan ook juist weer terug op de kamer dus nog even wat gekletst en daarna lekker de oogjes dichtgedaan.

Na het ontbijt snel omkleden en door naar de VVV. Daar werden we, nadat we even in het zonnetje hadden gewacht, opgehaald door een busje dat ons naar 1100 meter hoogte zou brengen. Daar stond de rest van onze groep al klaar en konden we meteen de sneeuwschoenen onderbinden. En hop, daar gaan we!

Wandelen met die tennisrackets onder onze voeten en dan ook nog best steil de berg op voelde best wel als werken en een van de meisjes in ons groepje kreeg vrijwel direct last van haar astma. Dat ging ze echt geen 4 uur volhouden. Onze gids hield haar/ons niet zo lekker in de gaten, dus dat hebben Susan, Hana en ik maar gedaan. Maar goed dat ging gewoon echt niet, dus die man aan zijn jas getrokken om te vragen wat de opties waren. Uiteindelijk hebben we Sandra achtergelaten bij een apreski hut en zijn wij doorgewandeld. 3 uur later zouden we haar dan wel weer oppikken…

Het was een erg mooie tocht, maar ook wel erg vermoeiend. Hana vond het aan het einde echt niet zo leuk meer (inmiddels ook met blaren op haar voeten), maar we hebben het gered tot aan de top! En dat was echt een mooi plekje. Nog even met de Alpaca’s geknuffeld die daar waren en op het terras gezeten terwijl de rest van de groep wat ging eten (wij wilden liever wachten met eten totdat we weer met Sandra herenigd zouden zijn).

Na een half uurtje konden we de wandeling voortzetten en zijn we over de pistes teruggewandeld. Dat ging gelukkig een stuk makkelijker. En ook heel leuk om al die skiers te zien. Susan kreeg wel wat last van haar buik en een andere vrouw van haar knien, maar we hebben het gered! En Sandra verveelde zich ondertussen wel een beetje maar die was wel weer helemaal bijgekomen. Dus allemaal weer veilig bij het eindpunt!

Eenmaal terug in het dorpje heerlijk wat gegeten bij een bakkertje en daar knapte Susan gelukkig al best wel van op. Doorgewandeld naar het hotel en daar hebben we allemaal lekker gedoucht en toen voelden we ons als herboren. De rest van de groep was inmiddels aan het apresskien, maar wij vonden het wel prima zo. Tijdens het wandelen zijn we liters vocht verloren dus die hebben we er weer lekker bijgedronken in het hotel. Spelletje gespeeld en lekker gekletst.

Langzaamaan druppelde iedereen het hotel binnen en konden we wat gaan eten. Best lekker gegeten (het buffet is niet heel uitgebreid, maar prima), en na het eten droop al snel de een na de ander af om lekker te gaan slapen. Dat ga ik dus ook maar doen. Maar eerst nog even een kort belletje met mijn liefie thuis. Fijn!

Vandaag is het zo ver! Linda gaat op school…eh…werkreis! Gelukkig voel ik me een stuk beter dan gisteravond (opgeblazen gevoel en buikpijn), en alles is ingepakt dus om 8:00 brengt mijn lief me naar de trein. Want… er moet vandaag eerst nog gewerkt worden. Dat voelt een beetje raar, met zowel een werk- als een schoolreisjeshoofd en ook met extra tassen en kleding om dat allebei te kunnen doen.

Maar eenmaal op kantoor is dat gevoel snel weg en merk ik dat bij alle collega’s die meegaan, maar ook de collega’s er omheen dat er al een lekkere voorpret heerst. In de ochtend heb ik nog een workshop, en in de middag heb ik stiekem nog best heel veel gedaan, en om vijf uur merkte je wel dat bij iedereen de concentratie minder werd. Dus op naar RUIG, waar we met zijn allen een burger eten. We konden relaxed (en veel te veel) eten en daarna hebben we de spullen opgehaald op kantoor. We worden opgehaald van het jaarbeursplein en als we daar aankomen dan staat de bus al klaar. Ideaal! En dan blijkt ook dat we alleen in Arnhem nog een groep zorgmedewerkers op gaan halen en dan kunnen we in 1x door naar Kaprun. Chill!

Ik zit naast mijn werk-bestie Susan, en achter ons zit de altijd gezellige Hana. Tot de nachtstop waarbij we ons even kunnen verfrissen zitten we lekker te kletsen, en na de nachtstop zet iedereen een slaapmaskertje op en wordt het al snel stil in de bus. Wat zijn we netjes! Je zou denken, dan kun je vast goed slapen, maar dat valt tegen… pfff ik kon echt geen houding vinden en heb elk half uur voorbij zien komen. En ik mis gewoon mijn liefie! Maar goed, wel wat gedommeld, en rond 8:30 zijn we er!!! Het zonnetje begint te schijnen, op de bergen zien we sneeuw, en we kunnen meteen aanschuiven bij het ontbijt. Dat gaan we meteen maar doen, want om 10:00 moeten we ons melden bij de VVV voor een sneeuwschoenwandeling. Zin in!!