Na het ontbijtje breken we het kamp weer op voor het laatste stukje route. Die zal wel weer nat worden, want hij gaat grotendeels langs de maas. Dat blijkt inderdaad zo te zijn, de koeien staan in het water, de ooievaars zijn blij met hun lange poten, en wij genieten van het spetterende water om ons heen terwijl we over de ondergelopen weggetjes rijden. Zoveel doorwadingen hebben we echt nog nooit gezien en meegemaakt.
Na de koffiestop komen we op een stuk waar ik wat twijfels heb over de diepte, dus die ga ik te voet verkennen. Ik concludeer dat het te diep is maar Arjan gaat het toch proberen en dat gaat soepel dus we gaan er met zijn allen achteraan.
We rijden door en na een tijdje wordt het weer steeds natter. Ik zeg nog tegen Hugo: we weten nu wat ie kan, dus rij maar rustig door. Maar het wordt erger en erger, het autootje blijft het doen en we kunnen eigenlijk ook niet echt stoppen. We besluiten langs de kant te gaan rijden omdat daar de ondergrond het hoogst lijkt en dat gaat goed, totdat… we in een gat belanden en echt helemaal in het water zakken. Bij mij slaat de paniek toe. Overal water om ons heen, de spullen drijven uit de auto om ons heen. Verder ligt echt alles onder water en staat het water aan mijn kant tot het dak. We proberen uit te stappen. Bij mij lukt dat niet echt (geen bodem onder mijn voeten), dus ik zwem uiteindelijk om de auto heen. Eenmaal op de voeten sta ik enorm te shaken en komt er even een traan. Gelukkig kan Hugo me meteen een knuffel geven en is Arjan al begonnen met het bedenken van een reddingsactie. En naaah wat er toen gebeurde…
Hop hop hop, de reddingsbrigade kwam in actie. Arjan zocht het beste plekje om te lieren, de lier ging uit en die bevestigde Hugo aan de trekhaak. Met een flink aantal stukjes waarbij we steeds de lier weer hebben afgerold zodat Arjan iets naar achteren kon rijden totdat hij weer grip had kwam we uiteindelijk op het ‘droge’ (een stuk met maar een cm of 20-30 water). Inmiddels waren alle andere heren ook al een keer onderuit gegaan op de glibberige ondergrond, dus iedereen was inmiddels van top tot teen doorweekt.
De motorkap ging open en toen kon de magie beginnen. De bougies werden eruit gehaald, het lichtfilter losgehaald. De accu heeft het in ieder geval overleefd. Er zit (natuurlijk) water in de motor en ook onder de motorolie. Dat water moet echt niet in de motor komen dus we moeten iets vinden om het water onder de olie vandaan te hevelen. Er wordt een remleiding gevonden die precies in het peilstokgaatje past, en als we daar een ander slangetje aan bevestigen is ie lang genoeg om lager te komen dan het oliereservoir. Even zuigen. En ja! Het water begint eruit te druppelen.
Na (denk ik) zo’n half uur druppelen stopt het en is onze conclusie dat het water er ongeveer uit is en dat de olie niet zomaar door het slangetje gaat. We gaan de motor starten. Arjan wist al wat er zou gebeuren dus die zei meteen: hou de camera erbij. Hahaha wat een spectakel! Het water spoot uit de motor!
Al met al lukte het niet om Stitch aan de gang te krijgen. En iedereen werd het staan met de voeten in het water na twee uur ook wel zat. Dus gaan we een poging doen om Stitch om te draaien. Dat lukt met twee sleeprukken, en daarna sleept Arjan ons terug door de hele sompige weg naar het verharde stukje weg. Daar proberen we nog een keer of Stitch op zichzelf weg wil maar dat lukt niet en dus sleept Arjan ons naar de dichtstbijzijnde camping. Best spannend met het korte sleeptouwtje en de heuvelachtige omgeving, maar we komen veilig op de camping.
De camping staat vol met stacaravans waar weinig (geen) leven in zit. Maar er zijn bij de ingang ook twee ruime kampeerplekken en daar gaan we ons kamp dus maar opslaan. We zetten de tenten op, eten even een boterham met elkaar (even ademhalen) en dan wordt er een plan gemaakt. Herman, Arjan en Hugo gaan met Stitch aan de gang (benzine aftappen, olie aftappen, alles smeren en controleren) en ook hun eigen auto’s. Ondertussen gaan Arno en ik op pad met de slaapzakken en wat kleding. Zowel de slaapzakken als de kleding is ontilbaar zwaar.
Voordat we vertrekken tillen we met zijn vieren de koelbox uit de auto. Die zat tot 5cm onder de rand vol met water en was dus loodzwaar. En overleden natuurlijk. Maar goed, geeft niet, we kopen wel een nieuwe en de inhoud is nog prima te gebruiken.
In de wasserette ga ik aan de gang met het drogen van de kleding en de slaapzakken. En dan pas zie ik hoe erg het is. De waterdichte tassen staan vol met water dus alles is echt zeiknat. Helaas kunnen de wasmachines niet alleen centrifugeren dus het wordt wringen en dan in de droger. Ik neem ze alle vier in gebruik en maak al mijn losse geld op (zelfs het kletsnatte tientje) aan het bijvullen. Elke 8 minuten moeten ze opnieuw gestart worden, dus dat houdt me lekker bezig.
Arno gaat ondertussen met de laatste stroom in de telefoon op pad om olie te halen. En om te kijken of we de pannen op de vorige camping hebben laten staan, maar dat is helaas niet het geval. Conclusie is dat Arjan de pannen uit zijn auto heeft gehaald toen hij ons uit het water heeft geholpen en waarschijnlijk liggen ze daar nog onder water. Jammer van de pan van oma en het keteltje dat jaaaaarenlang dienst heeft gedaan. Helaas!
Na 2 uur is de meeste was ongeveer droog en voelen de slaapzakken weer lekker. Terug naar de camping om te kijken hoe het met Stitch is! Alleen… op welke camping staan we eigenlijk? In welk dorpje? Inmiddels waren de telefoons die we hadden leeg en dat werd dus nog even spannend. We konden het niet vinden maar vonden in een naastgelegen dorpje vonden we wel een gemeentehuis met wat mensen ervoor. Die konden ons gelukkig verder helpen. Joehoe!
Op de camping was de sfeer gelukkig nog steeds goed. Stitch start nog niet maar er is nog steeds goede hoop voor als het wat meer gedroogd is.
Linda gaat de pannen die gebruikt zijn voor het aftappen van de olie wassen en dan gaan we ook een maaltje voorbereiden. Ondertussen wordt er nog een poging gedaan om Stitch te starten, dat gaat niet vanzelf maar…. Het lukt!!! Whaaaa wat een mijlpaal! Hugo rijdt hem voor de tent en daar houden we het bij voor vandaag. Echt, wat een wonder!!
Hugo kookt een goed pittige en lekker gevulde chili die echt goed past bij het moment. Allemaal moe, opgelucht en hongerig. Inmiddels is het wel gaan regenen, dus we maken ruimte in de tent van de heren en eten daar knus met elkaar ons maaltje op. Een mooi moment.
Nog even lekker douchen (er is hier echt bijna niemand, we hebben 3 mensen gezien, dus lekker rustig in het toiletgebouw) en dan het bedje opzoeken. Wat een dag zeg!