Nadat alles gisteren voorspoedig is gegaan met de terugreis van Hugo uit India (stiekem toch wel een lekker gevoel), hebben we vrijdag de laatste dingetjes ingepakt en gaat zaterdag de wekker om 5:00. Best vroeg. Maar, we hebben onszelf ‘verwend’ met valet-parking op Schiphol, dus we kunnen zo vanuit de auto de terminal in wandelen. Fijn!
De paspoort controle en security gaan soepel dus we hebben ruim de tijd voor een kopje koffie en een broodje kaas/ei. Lekkere volkoren bolletjes, dat zal voorlopig wel voor het laatst zijn, haha.
We hebben in het vliegtuig weer plekjes bij de nooduitgang dus we kunnen weer lekker languit zitten. En met ons nieuwe kussentje erbij duurt het niet lang voordat Hugo al even wegdommelt. En ook ikzelf zak even weg. Voor mij de eerste keer met een noose cancelling koptelefoon. Wat is dat lekker zeg! Heerlijk rustig.
Filmpjes gekeken, spelletjes gedaan, de tijd ging eigenlijk best snel. Een goede vlucht dus en mooi op tijd zijn we in Atlanta. Daar hebben we ongeveer 2 uur om over te stappen en ook dat blijkt ruim voldoende. Ik denk dat het helpt dat we hier vorig jaar ook waren want bij de douane hoeven we alleen even in de camera te kijken en kunnen we door. Het laatste vluchtje duurt maar een uurtje, en ook dan zitten we bij de nooduitgang, dus we hebben niks te klagen en komen redelijk fris in Orlando aan.
Het ophalen van de auto gaat net iets minder soepel: nadat de man achter de balie ons toch weer extra dingen heeft aangesmeerd, staat er een Jeep pickup voor ons klaar. Ons Jeep hart maakt een sprongetje. Totdat we instappen en een enorme barst in de voorruit zien. Wij dachten zelf dat we er nog wel mee zouden kunnen rijden, maar daar dacht het verhuurpersoneel duidelijk anders over, dus hop er werd een nieuwe pickup voor ons gehaald. En heel eerlijk, los van de kleur (rood is niet zo ons ding), is dit stiekem toch wel een leuk Amerikaans gevoel. Een enorme Dodge Ram, waarbij je jezelf echt de auto in moet ‘tillen’ en waarbij ik mijn arm gewoon echt moet uitstrekken om Hugo uberhaupt aan te kunnen raken. Zo heerlijk groots, dan ben je echt in Amerika. En het zou zomaar kunnen dat we de komende dagen die laadbak een keer gaan omtoveren tot picknickplek, hihi.
Eenmaal in het hotel begint (zeker bij Linda) het kaarsje uit te gaan. Dus we doen nog even snel wat boodschapjes bij de Walgreens om de hoek, en dan is het mooi geweest. Lekker slapen!