Vandaag is het dan echt zo ver: we moeten ons schip gaan verlaten. Met pijn in ons hart, want wat hebben we het fijn gehad! En wat zullen we onze heerlijk rustige kamer gaan missen! Maar… het schip verlaten betekent niet het einde van de vakantie, en dat voelt stiekem wel heeel erg lekker zo tussen al die mensen die op weg gaan naar hun vlucht naar huis.
We hebben ervoor gekozen om vanaf het schip via een excursie naar het vliegveld te gaan (waar we onze huurauto gaan ophalen). Dus na het laatste ontbijtje gaan we opnieuw een sticker ophalen en kunnen we mee met de bus naar… de Everglades! Daar gaan we op een airboat door het sawgrass (best eng, als je dat op de verkeerde manier ‘aait’ dan snij je jezelf) op zoek naar alligators!
Wow! Wat gaat zo’n ding hard en wat maakt ie een herrie! Maar echt leuk om een keer mee te maken. We hebben uiteindelijk maar 1 alligator gezien, maar het was een bijzondere ervaring. Na afloop kregen we nog wat meer uitleg over alligators en krokodillen en konden we die ook van dichtbij bekijken. En aaien!
Na dat alles begon Linda wat hoofdpijn te krijgen en zich wat zorgen te maken over de busreis naar het vliegveld (de ervaring leert dat hoofdpijn nogal eens uitmondt in misselijkheid en we hadden geen zakje beschikbaar). Dus aan de buschauffeur maar een zak gevraagd, en gelukkig gekregen, want die was nodig… het volledige ontbijt kwam er uit. En tjonge wat voelde ik me beroerd. En dan weet je dat je eigenlijk de hele dag nog door moet…
Eenmaal op het vliegveld was Linda werkelijk tot niets in staat, dus uiteindelijk hebben we maar get besluit genomen dat ik achter zou blijven en op een handdoek in het gras zou gaan liggen en dat Hugo de huurauto zou gaan halen. Zo gedaan, dat duurde heeel erg lang (ik denk ruim 2 uur) en toen kwam ie voorrijden in iets heel anders dan de Tesla die we gehuurd hadden. Op dat moment kon ik er totaal niet van genieten, maar whaaaa wat een ding joh. Een Ford Expedition met alles erop en eraan. Echt een geweldige auto!
Linda was nog steeds echt niets waard, alleen maar overgeven, overgeven, overgeven en een knallende hoofdpijn. Dus Hugo heeft ons in zijn eentje veilig een paar honderd kilometer in Orlando gebracht. En daar kon het meisje eindelijk echt gaan liggen…
Hugo ging wat eten, in een steakhouse aan de bar, lekker sport kijken (eten was voor mij echt geen optie, zelfs elk slokje water kwam er direct weer uit), en ondertussen kon ik even slapen. En dat hielp! Toen Hugo terug kwam lukte het eindelijk om een slokje water binnen te houden. Wat fijn!!
Nu hopelijk een goede nacht zodat we morgen weer echt samen dingetjes kunnen doen!