Vandaag gaan we weer lekker van het zonnetje genieten, en vanavond dus naar de basketbal wedstrijd. Zin in!
Na een heeeerlijk ontbijt met yoghurt en veel fruit (net als ons ‘weekendtoetie’ thuis) gaan we op pad naar Aquatica voor nog een dagje zwempark. We zijn vroeg en het is veeeel rustiger dan gister. Heerlijk! Nieuwe glijbanen uitgeprobeerd en lekker in het zonnetje gelegen. Rond een uur of drie leek het ons wel slim om de zon te verruilen voor iets anders, dus besloten we ons te gaan omkleden en via een outletmall naar het basketbal stadion te rijden. In de mall hebben we wat gegeten en een paar winkels bekeken, en toen was het al heel snel tijd om naar het stadion toe te gaan. Linda had in Nederland al een parkeerplek geregeld onder het mom van ‘je weet het nooit’. Superhandig! Alleen… net voordat we er aankwamen las ik op het formulier ‘only for standard cars’ en dus niet voor onze grote pickup…. Neeee! Wat onhandig! We wisten ineens niet goed waar we naartoe moesten en het was er superdruk, snel googlend kwamen we ook tot de conclusie dat we te hoog waren voor de parkeergarages die we zagen, dus als een malle moesten we ineens wat anders zien te vinden. Al snel zagen we een grasveldje waar we met creditcard konden betalen dus daar zijn we maar heen gereden. Al snel kwamen we tot de conclusie dat dat prijstechnisch niet slim was, maar goed, we hadden een plekje vlakbij het stadion en we waren mooi op tijd. Dus omschakelen en genieten!
Wat maken die Amerikanen toch een show van elke wedstrijd. Het was echt wel weer een spectakel en ondanks dat we hoog op de tribune zaten hadden we erg goed zicht. En het spelletje is ook wel overzichtelijk dus we konden goed meeleven en supporten. En het was letterlijk tot de laatste seconde superspannend, maar het Orlando Magic team heeft gewonnen! Jeeeeej!
Lekker door de warme avondlucht naar huis en daar het bedje opgezocht. Het was een heerlijke dag, doe ons nog maar wat van dit soort warme dagen!
We hadden vooraf al bedacht dat vandaag een relaxed dagje waterpark zou worden. En dat de dag zou eindigen met een basketbalwedstrijd. Dus dat was het plan. Alleen toen we de gegevens van de auto wilden invoeren voor de parkeerplek die we hadden gereserveerd, kwamen we erachter dat de wedstrijd niet vandaag maar morgen js. Hahahaha weer een lekkere Linda actie. Maar dat maakt het stiekem ook wel lekker relaxed, dan hebben we helemaal geen tijdsdruk. Dus we besluiten eerst even te gaan eten bij Denny’s en daarna wat grotere boodschapjes te doen (water, drinken, ontbijt voor de komende dagen) en daarna naar het waterpark te gaan.
Zo overdag is de wereld nog weer een stukje leuker en genieten we van een (best lange) wandeling naar ons ontbijt. We zijn vroeg dus de wereld is nog stil, en de lucht is nog bewolkt maar toch doet de zon al zijn best om door te komen. Bij Denny’s concluderen we opnieuw dat het heel lastig is om gezond te doen hier, maar het is pasen dus we nemen het er dan ook lekker van. Jumjumjum. Met volle buikjes weer teruggewandeld naar het hotel en daar de auto gepakt naar de Walmart. Dat blijft ook een uitje waar je gerust de hele dag mee kunt vullen (wat is alles toch enorm en wat is er ook een overdaad, we kijken onze ogen weer uit). Maar we willen ook weer niet al te lang blijven winkelen dus we beperken ons tot wat we nodig hebben. Bij de zelfscankassa verbazen we ons over het tempo waarmee alles gaat. Zijn wij zo gehaast? Of gaat alles hier gewoon echt oooonnntzzzeettteeeenddd traaaaaaag? Hahaha.
Na het ritje terug, heerlijk met de raampjes open en onze eigen top 40 aan (staan echt wel lekkere nummers in op het moment) pakken we de zwemtas en gaan we naar Aquatica!
We kunnen soepel naar binnen met onze aangeschafte passen, en kunnen op zoek naar een bedje. Die vinden we in het zand en nadat we ze met onze handdoeken hebben ‘geclaimd’ gaan we ons omkleden en eten we een hapje met onze all-day-dining pas.
Het is bewolkt maar zonnetje doet zijn best, en elke keer als ie even echt doorbreekt is het meteen heet (lekker hoor!). We lezen wat, zwemmen wat, glijden wat en drijven rond op de lazy- en de wild river. We houden het vol totdat het park dichtgaat en om goed gebruik te maken van onze pas eten we ook vanavond een hapje in het park. Lekker, maar veel, dus met volle buiken gaan we op pad naar de auto.
Wat wordt het plan voor vanavond? Weet je wat, we gaan een rondje minigolf doen! Hugo weet nog wel een mooie baan van vroeger dus daar rijden we naartoe (echt waanzinnig dat ie na 20 jaar nog weet waar het dan ongeveer zit). We pakken een mooie zonsondergang mee en het is inmiddels pikkedonker dus het is een heerlijke rit tussen alle lichtjes door. De baan is mooi opgezet met veel hoogteverschillen, we wanen ons even in Jurassic Park.
Het rondje is echt heel leuk. We gaan ook best goed al zeg ik het zelf. We hebben een grotere groep voor ons dus dat betekent dat we meerdere holes een paar keer kunnen doen en dat voelt heel relaxed. Echt genoten!
En nu is het dan toch wel tijd om lekker naar de hotelkamer te gaan en een dutje te gaan doen. De jetlag is stiekem nog wel een beetje te voelen. Hugo kijkt nog wat tv terwijl Linda al snel ligt te snurken. Tot morgen!
Nadat alles gisteren voorspoedig is gegaan met de terugreis van Hugo uit India (stiekem toch wel een lekker gevoel), hebben we vrijdag de laatste dingetjes ingepakt en gaat zaterdag de wekker om 5:00. Best vroeg. Maar, we hebben onszelf ‘verwend’ met valet-parking op Schiphol, dus we kunnen zo vanuit de auto de terminal in wandelen. Fijn!
De paspoort controle en security gaan soepel dus we hebben ruim de tijd voor een kopje koffie en een broodje kaas/ei. Lekkere volkoren bolletjes, dat zal voorlopig wel voor het laatst zijn, haha.
We hebben in het vliegtuig weer plekjes bij de nooduitgang dus we kunnen weer lekker languit zitten. En met ons nieuwe kussentje erbij duurt het niet lang voordat Hugo al even wegdommelt. En ook ikzelf zak even weg. Voor mij de eerste keer met een noose cancelling koptelefoon. Wat is dat lekker zeg! Heerlijk rustig.
Filmpjes gekeken, spelletjes gedaan, de tijd ging eigenlijk best snel. Een goede vlucht dus en mooi op tijd zijn we in Atlanta. Daar hebben we ongeveer 2 uur om over te stappen en ook dat blijkt ruim voldoende. Ik denk dat het helpt dat we hier vorig jaar ook waren want bij de douane hoeven we alleen even in de camera te kijken en kunnen we door. Het laatste vluchtje duurt maar een uurtje, en ook dan zitten we bij de nooduitgang, dus we hebben niks te klagen en komen redelijk fris in Orlando aan.
Het ophalen van de auto gaat net iets minder soepel: nadat de man achter de balie ons toch weer extra dingen heeft aangesmeerd, staat er een Jeep pickup voor ons klaar. Ons Jeep hart maakt een sprongetje. Totdat we instappen en een enorme barst in de voorruit zien. Wij dachten zelf dat we er nog wel mee zouden kunnen rijden, maar daar dacht het verhuurpersoneel duidelijk anders over, dus hop er werd een nieuwe pickup voor ons gehaald. En heel eerlijk, los van de kleur (rood is niet zo ons ding), is dit stiekem toch wel een leuk Amerikaans gevoel. Een enorme Dodge Ram, waarbij je jezelf echt de auto in moet ‘tillen’ en waarbij ik mijn arm gewoon echt moet uitstrekken om Hugo uberhaupt aan te kunnen raken. Zo heerlijk groots, dan ben je echt in Amerika. En het zou zomaar kunnen dat we de komende dagen die laadbak een keer gaan omtoveren tot picknickplek, hihi.
Eenmaal in het hotel begint (zeker bij Linda) het kaarsje uit te gaan. Dus we doen nog even snel wat boodschapjes bij de Walgreens om de hoek, en dan is het mooi geweest. Lekker slapen!
Wow, vandaag alweer de laatste dag. Dat betekent dus ook dat we vanochtend al de koffers moeten inpakken en in het bagagehok moeten zetten. Susan en ik waren ongeveer de eerste en dat leek heel fijn, heerlijk de ruimte (later zou blijken dat dat misschien toch niet zo heel handig was).
Weer lekker ontbeten met een yoghurtje met fruit en heel veel toevoegingen, en daarna verzameld om weer naar de skiverhuur te gaan. Wij hadden daar gisteren een kluisje genomen zodat we onze spullen achter konden laten toen we de berg opgingen voor de ‘wandeling’ en dat is nu stiekem wel lekker. Zonder het sjouwen van de skies en lekker lopen op normale schoenen.
Een van de jongens met gehuurde skies ging met ons mee want die had gisteravond bij de apresski (vlakbij de verhuur) de verkeerde skies meegenomen. Dit ging hij nu terugbrengen in de hoop dat iemand anders hetzelfde zou doen met zijn skies.
Onze outfits weer opgehaald en hup de lift in. Op weg naar een soort babypiste waar allemaal lessen werden gegeven. Een mooi redelijk vlak stukje met een sleepliftje om steeds weer omhoog te kunnen. En dat was echt ideaal. Voor ons drie beginnelingen dan. Precies goed. Nog genoeg om het wel af en toe een beetje spannend/moeilijk te maken (ook wel met al die snel skiende kindertjes tussendoor), maar met elke poging werd het steeds een stukje ontspannender. Superfijn! Hier had ik de hele dag wel kunnen blijven doorgaan denk ik.
Rond 11:30 had Hana wel zin in een drankje dus we besloten naar boven te gaan naar de lunchplek. Alles bij elkaar duurde dat zo lang dat we precies op tijd voor de lunch daar aankwamen. Lekker wat gegeten (kaisersmarrn!) en weer met een veel te volle buik vertrokken. We besloten het skien te laten voor wat het is en ons op het gemakkie voor te gaan bereiden op de reis. Maar niet voordat we nu een andere collega hebben geholpen bij het zoeken naar zijn skies. Want ook zijn skies zijn verwisseld en staan dus niet meer in het rek (tjonge ik dacht bij het regelen van de skies dat verzekeren voor diefstal niet zo nodig was maar daar heb ik inmiddels een ander gevoel bij). Gelukkig komt er tijdens het zoeken een berichtje binnen dat iemand anders zijn skies heeft ingeleverd bij de verhuur. Fjiew!
Met de twee collega’s zonder skies gaan we dus naar het dal en daar leveren we onze spullen in. De ene collega vindt zijn skies niet meer terug, maar hij had verstandig een verzekering afgesloten dus dat was al snel prima. Maar, de jongen waarbij de skies al door iemand anders waren ingeleverd bleek nu ook zijn eigen schoenen niet aan te hebben. Hoe dan?! Die moesten dan in het hotel verwisseld zijn met die van iemand anders… pfff. Op naar het hotel dus maar.
En ja hoor, gelukkig, daar staan ze. Hij is in zijn eentje teruggegaan naar de verhuur en wij zijn ons lekker gaan opfrissen in de wellness. Ik heb alleen gedoucht, maar sommige hebben ook even lekker gezwommen en in de sauna gezeten. Daarna op een bankje geploft om de koffer even opnieuw in te delen, en te genieten van een paar kopjes thee. Ik zat er heerlijk bij. Lekker kletsen, en er stroomden steeds meer collega’s het hotel binnen.
Om 18:00 mochten we gaan eten, en dat moesten we ook wel meteen doen, want om 19:00 moesten we verzamelen bij de bus. Voor de laatste apresskiers was het moeilijk om afscheid te nemen van de gezelligheid en de biertjes, maar uiteindelijk was iedereen netjes gedoucht en wel bij de bus. Op naar huis!
Deze bus is veel mooier en relaxter dan de bus op de heenreis. En whaa wat kunnen de stoelen ver naar achteren!
De organisatoren kregen allemaal nog een persoonlijke limerick en een doosje chocola, en toen konden we allemaal lekker gaan dutten. En dat lukte goed! Ik heb echt best goed geslapen en denk dat ik zowat een uur of zes en kleine stukjes heb liggen slapen. Boven verwachting!
Bij Veldhoven moesten we overstappen naar een andere bus (dat ging heel soepel) en daarna konden we door voor het laatste stukje. Nog even de werktas ophalen op kantoor, en dan heeeeerlijk naar huis!
Vandaag gaat het gebeuren…! We gaan skien!! Na een gezellig ontbijt met zijn allen gaat een deel van de groep rechtstreeks naar de piste, en gaat een ander deel naar de skiverhuur. Wij horen bij het laatste clubje en gaan daar een skipas en onze spullen regelen. We kiezen voor 2 dagen want we gaan er vanuit dat we het zo leuk vinden dat we morgen ook weer willen.
Als iedereen zijn spullen heeft kleden we ons aan en gaan we op pad (het voelt wel een beetje als een gedoetje met het materiaal net als bij duiken… ik hoop dat het straks op de piste hetzelfde voelt als wanneer je met een duikpak in het water ligt en denkt: ja, dit was het waard, haha).
Het plan was eigenlijk om een kinderweide op te zoeken om eerst weer een beetje wat gevoel te krijgen, maar halverwege de route omhoog ontstaat het idee om eerst even door te gaan naar de top van de gletcher om daar even van het uitzicht te genieten. Dat gaan we doen, en whaaa wat was dat het waard! In eerste instantie lag de top nog in een wolk, wat natuurlijk voor een hilarisch moment zorgde, we konden echt letterlijk niks zien. Maar na 5 minuten was de wolk weg en kwam de zon tevoorschijn. Echt een schitterend gezicht!
Nu we daar waren kregen we de tip om daar te blijven omdat er daar ook een soort minipiste was waar je met een sleepliftje steeds omhoog kon en wat kon oefenen. En dat hierboven de sneeuw beter was. Dus nou, doen we dat. Eenmaal uit het liftgebouw dachten we volgens mij allevier. Eehh en nu. Best steil. Dus ja, dan Linda maar eerst. En jahoor, ze vloog dwars over het eerste sukje naar de piste met de skies en stokken in een rare houding. Pfff nou ik ben op het vlakkere stuk.
Bij de rest ging het iets beter, al waren er meer die onderuit gingen. Maar goed, eenmaal door dat steile stukje heen konden we een beetje gaan oefenen. Dat ging wat onwennig, maar zonder vallen en ja dit was een prima stukje om even in te komen. Helaas had Sandra opnieuw last van haar astma en viel ze ook weer om de haverklap, dus uiteindelijk hebben we maar het besluit genomen om haar op te laten halen door zo’n ehbo-jetski. Best cool lijkt me (al kon ze er zelf natuurlijk niet echt van genieten).
Toen zij weg was ging het al richting lunchtijd en was het idee dat we via de blauwe piste naar de lunchplek zouden gaan. Iedereen dacht dat we dat prima zouden kunnen, maar pffff wat was dat intens! Heeeel hard werken en ik ben wel een keer of 5 gevallen. Toch steiler dan ik had gedacht en die bochtjes maken is dan toch echt wel lastiger. Maar ik had gelukkig Siham die me in de gaten hield en Hana en Susan waren in goede handen bij Bastiaan. Maar we waren alledrie heel blij toen we bij de skilift waren en vanaf daar weer met de lift verder konden. We waren het toen snel eens: vanmiddag gaan we wandelen!
Na de lunch hadden we best een groepje dar wilde wandelen. Susan had een mooie route gevonden tussen twee bergtoppen en daar gingen we naartoe. Al snel kwamen we erachter dat we de wandeling niet meer helemaal zouden redden omdat de laatste skilift om 16:30 naar beneden zou gaan, maar we besloten toch even te gaan en alleen al te kijken hoe het uitzicht was en of we misschien morgen terug zouden komen. Dat werd echt een superleuke trip met zijn zessen en de top waar we uitkwamen was echt waanzinnig mooi. Echt de reis waard. Heerlijk, met de prachtige blauwe lucht en het zonnetje erbij. En de twee mannen die mee waren hebben zelfs nog mooie buikglij-acties gedaan, een hilarisch gezicht.
Snel terug dus met ongeveer de laatste gondel, en op naar de apresski. De rest van de groep zat daar al even en was dus ook al ver heen. Voor mij de eerste apresski ervaring, en hoewel het best even leuk was om mee te maken is dit toch echt niet mijn ding. Te veel mensen en te veel bier, hahaha.
We hadden de laatste bus gemist dus samen met Marta als reisleider gefungeerd om de mensen die nog konden lopen naar het hotel te begeleiden (de rest ging met een taxi). In het hotel snel wat gegeten en toen nog even wat nagekletst. Een deel van de groep gaat nog even door naar een kroeg in het dorpje om de verjaardag van Sjors te vieren. Een deel gaat de wellness in en daarna naar bed, en een klein groepje speelt nog een spelletje.
Ik hoorde zelf tot het soort dat nog even bleef zitten maar daarna lekker is gaan douchen en naar bed is gegaan. Susan ging even naar de wellness en deed nog even mee met het spelletje, dus ik heb nog even met mijn lief gebeld om te vertellen hoe trots ik op hem ben dat hij in de tussentijd de deur naar de bios heeft omgedraaid. Ben nog steeds onder de indruk!
Toen ik wilde gaan slapen kwam Susan ook juist weer terug op de kamer dus nog even wat gekletst en daarna lekker de oogjes dichtgedaan.
Na het ontbijt snel omkleden en door naar de VVV. Daar werden we, nadat we even in het zonnetje hadden gewacht, opgehaald door een busje dat ons naar 1100 meter hoogte zou brengen. Daar stond de rest van onze groep al klaar en konden we meteen de sneeuwschoenen onderbinden. En hop, daar gaan we!
Wandelen met die tennisrackets onder onze voeten en dan ook nog best steil de berg op voelde best wel als werken en een van de meisjes in ons groepje kreeg vrijwel direct last van haar astma. Dat ging ze echt geen 4 uur volhouden. Onze gids hield haar/ons niet zo lekker in de gaten, dus dat hebben Susan, Hana en ik maar gedaan. Maar goed dat ging gewoon echt niet, dus die man aan zijn jas getrokken om te vragen wat de opties waren. Uiteindelijk hebben we Sandra achtergelaten bij een apreski hut en zijn wij doorgewandeld. 3 uur later zouden we haar dan wel weer oppikken…
Het was een erg mooie tocht, maar ook wel erg vermoeiend. Hana vond het aan het einde echt niet zo leuk meer (inmiddels ook met blaren op haar voeten), maar we hebben het gered tot aan de top! En dat was echt een mooi plekje. Nog even met de Alpaca’s geknuffeld die daar waren en op het terras gezeten terwijl de rest van de groep wat ging eten (wij wilden liever wachten met eten totdat we weer met Sandra herenigd zouden zijn).
Na een half uurtje konden we de wandeling voortzetten en zijn we over de pistes teruggewandeld. Dat ging gelukkig een stuk makkelijker. En ook heel leuk om al die skiers te zien. Susan kreeg wel wat last van haar buik en een andere vrouw van haar knien, maar we hebben het gered! En Sandra verveelde zich ondertussen wel een beetje maar die was wel weer helemaal bijgekomen. Dus allemaal weer veilig bij het eindpunt!
Eenmaal terug in het dorpje heerlijk wat gegeten bij een bakkertje en daar knapte Susan gelukkig al best wel van op. Doorgewandeld naar het hotel en daar hebben we allemaal lekker gedoucht en toen voelden we ons als herboren. De rest van de groep was inmiddels aan het apresskien, maar wij vonden het wel prima zo. Tijdens het wandelen zijn we liters vocht verloren dus die hebben we er weer lekker bijgedronken in het hotel. Spelletje gespeeld en lekker gekletst.
Langzaamaan druppelde iedereen het hotel binnen en konden we wat gaan eten. Best lekker gegeten (het buffet is niet heel uitgebreid, maar prima), en na het eten droop al snel de een na de ander af om lekker te gaan slapen. Dat ga ik dus ook maar doen. Maar eerst nog even een kort belletje met mijn liefie thuis. Fijn!
Vandaag is het zo ver! Linda gaat op school…eh…werkreis! Gelukkig voel ik me een stuk beter dan gisteravond (opgeblazen gevoel en buikpijn), en alles is ingepakt dus om 8:00 brengt mijn lief me naar de trein. Want… er moet vandaag eerst nog gewerkt worden. Dat voelt een beetje raar, met zowel een werk- als een schoolreisjeshoofd en ook met extra tassen en kleding om dat allebei te kunnen doen.
Maar eenmaal op kantoor is dat gevoel snel weg en merk ik dat bij alle collega’s die meegaan, maar ook de collega’s er omheen dat er al een lekkere voorpret heerst. In de ochtend heb ik nog een workshop, en in de middag heb ik stiekem nog best heel veel gedaan, en om vijf uur merkte je wel dat bij iedereen de concentratie minder werd. Dus op naar RUIG, waar we met zijn allen een burger eten. We konden relaxed (en veel te veel) eten en daarna hebben we de spullen opgehaald op kantoor. We worden opgehaald van het jaarbeursplein en als we daar aankomen dan staat de bus al klaar. Ideaal! En dan blijkt ook dat we alleen in Arnhem nog een groep zorgmedewerkers op gaan halen en dan kunnen we in 1x door naar Kaprun. Chill!
Ik zit naast mijn werk-bestie Susan, en achter ons zit de altijd gezellige Hana. Tot de nachtstop waarbij we ons even kunnen verfrissen zitten we lekker te kletsen, en na de nachtstop zet iedereen een slaapmaskertje op en wordt het al snel stil in de bus. Wat zijn we netjes! Je zou denken, dan kun je vast goed slapen, maar dat valt tegen… pfff ik kon echt geen houding vinden en heb elk half uur voorbij zien komen. En ik mis gewoon mijn liefie! Maar goed, wel wat gedommeld, en rond 8:30 zijn we er!!! Het zonnetje begint te schijnen, op de bergen zien we sneeuw, en we kunnen meteen aanschuiven bij het ontbijt. Dat gaan we meteen maar doen, want om 10:00 moeten we ons melden bij de VVV voor een sneeuwschoenwandeling. Zin in!!
Nog even een luierdagje voordat we vanavond aan de terugreis beginnen. We liggen vanochtend nog heeel erg lekker en overwegen om het ontbijt vandaag maar over te slaan en nog even te blijven pruttelen. Maar nee joh, we gaan er gewoon uit en dan pruttelen we straks bij het zwembad nog wel lekker wat.
Het zonnetje schijnt vanochtend nog lekker dus Linda doet nog wat borstcrawlbaantjes terwijl Hugo een spelregelboekje leest (en ondertussen ook ervaart dat de zonnebedjes echt best heel hard zijn). We liggen nog even lekker in het zonnetje en daarna maken we nog een wandelingetje naar het tegenovergelegen winkelcentrum. Onderweg pikken we nog een souvenirwinkeltje mee en we lunchen nog een laatste keer in Indiase stijl. Dat pakte nogal pittig uit dus we hebben allebei ons bordje niet leeggegeten. Nog net niet helemaal ingeburgerd, hihi.
Eenmaal terug doen we nog even een spelletje bij het zwembad en dan wordt het langzaamaan tijd om de koffer in te gaan pakken. Dat viel nog niet helemaal mee. Met de nieuwe feestkleding en alle cadeautjes die we de afgelopen week hebben verzameld kan de koffer amper meer dicht, en toen ie dan eenmaal dichtzat bleek ie ook nog eens te zwaar. Maar met wat goed herverdeelwerk lukte het om alles erin te krijgen en waren we klaar voor vertrek! Op naar ons koude kikkerlandje.
Anand kwam ons weer ophalen en na een rustige rit naar het vliegveld werden we (nadat we Anand heeel erg hadden bedankt en hadden voorzien van kruidnoten en stroopwafels) overhandigd aan de airport-guide. PFFF! Die man had echt maar 1 doel: ons zo snel mogelijk naar de gate brengen. Rennend en vliegend gingen we door het vliegveld en elke keer werd ie weer boos als we het verkeerde poortje namen of niet het meteen het juiste document bij de hand hadden. Wat was ik blij toen we door de security heen waren! Eindelijk rust. We hadden juist heel erg ruim de tijd genomen, dus waarom die haast.
Op het vliegveld hebben we nog even wat gegeten en rond 21:30 vertrokken we naar onze tussenstop Mumbai. Daar hadden we iets van 3,5 uur. We hadden al allemaal dingen bedacht die we konden doen (spelletje, serietje…) maar dat was niet aan de orde. Ik weet nog steeds niet of we zelf ergens een bordje hebben gemist of dat het echt zo moest, maar we moesten opnieuw het volledige immigratieproces door. En je raadt het al, dat duurde laaaaaang!
Tijdens het eerste vluchtje zaten we naast een meisje dat voor het eerst aan het vliegen was en echt geen idee had. We hebben haar zo goed mogelijk geprobeerd te begeleiden naar haar volgende vlucht, maar hebben haar uiteindelijk bij iemand anders achtergelaten waar ze mee weg liep en ook in Telagu kon praten. We hebben nog wel aan haar gedacht: wij hebben toch best wat vliegveld ervaring, maar ook voor ons was dit toch echt wel een chaos.
Maar goed, we hadden ruim de tijd dus het gaf niet. We kwamen er doorheen en ondertussen had de vlucht naar Schiphol ook wat vertraging dus we hadden geen haast.
En dan gaan we toch echt India verlaten. Nog 9 uur en dan zijn we weer in ons koude en natte, maar o zo fijne kikkerlandje. We doen nog een spelletje en kijken samen nog een serietje en doen dan een poging om te gaan slapen. Hugo slaapt als een roos, Linda wat minder. Maar toch voelen we ons allebei na afloop van de vlucht verrassend goed.
Eenmaal op het vliegveld worden we meteen blij van de eerste kerstboom die we tegenkomen en hebben we ineens enorme zin in een Hema rookworst. Dus daar verwennen we onszelf nog even mee voordat we doorlopen naar de Valet parking. En daar staat ie hoor! Ons mooie Jeepie. Lekker naar huis!
En wat is dat weer fijn! Ineens weer een heel open gezicht doordat de bladeren afgelopen week echt massaal naar beneden zijn gevallen, maar met het zonnetje erbij toch nog een erg mooi herfstig gezicht. We besluiten niet meer te gaan slapen maar er een lekker prutteldagje van te maken. Beetje opruimen en verder lekker een spelletje, een wandelingetje naar de supermarkt, kacheltje aan, erwtensoepje erbij. Heerlijk! En straks dan lekker op tijd naar bed want morgen moeten we allebei weer vroeg op kantoor zijn. Dan gaat het gewone leven weer beginnen.
Wat was dit een veel indrukwekkendere trip dan ik me vooraf had voorgesteld. In plaats van een week lang in de zon aan het zwembad werd het een week met heel veel verschillende ervaringen, ontmoetingen met heel veel verschillende mooie mensen. Een kijkje in het leven van de mensen in India, een kijkje in het werkende leven van Hugo, proeven aan een totaal andere cultuur, met hun eigen gebruiken en enorm chaotische infrastructuur, maar met suuuuuperlekker eten en een enorme hartelijkheid en gastvrijheid. Genoten!
(Oja en de foto van Qwixx moest echt in dit berichtje, want het is bijna niet te geloven, maar Hugo heeft gewonnen… en niet zo’n klein beetje ook… ik ben gewoon keihard ingemaakt!)
Vandaag is het festivaldag: Diwali! Het feest van het licht. Je merkt het direct aan de hoeveelheid verkeer, en inmiddels is er ook in de stad steeds meer versierd. Vanavond zijn we uitgenodigd bij Balaji thuis om het te vieren. Maar tot die tijd hebben we heerlijk de tijd aan onszelf.
We hebben aan Anand gevraagd of hij ons vanochtend even naar de mall kan brengen en dat wilde hij natuurlijk wel. Dus rond 10:00 stond hij voor ons klaar en doordat het zo rustig was op de weg waren we een kwartier later al op de bestemming. Superhandig want de winkels gingen pas om 10:30 open, hahaha. Maar, een goed excuus voor een lekker kopje koffie bij de Starbucks.
Daarna een rondje gelopen met als belangrijkste doel om ook voor Hugo wat traditionele kleding te vinden. Dat lukte eigenlijk al vrij snel maar helaas konden we met geen van onze passen en creditcards betalen en we hadden niet meer voldoende rupees op zak. Ze betalen hier allemaal met Google Pay en Paytm, maar daar kunnen wij als buitenlanders geen gebruik van maken. Mooi onhandig!
Bij verschillende mensen nagevraagd of er een pinautomaat in de mall te vinden was. De website zei van wel, maar alle mensen waren het eens. Nee, die is er niet. Dus wij de mall uit en via google maps naar een pinautomaat gezocht. Langs de weg gelopen en daarna wat smallere straatjes in. Het gebouw waar de pinautomaat had moeten zijn was er nog wel, maar geen pinautomaat, dus daar werden we weer doorverwezen. Hugo had er stiekem al wel een beetje genoeg van en dacht ‘laat maar’, maar ik wilde toch nog wel graag een poging doen. Dus nog even doorgewandeld, en jahoor, daar was ie!
Met rupees op zak liepen we terug naar de mall, en daar kwamen we een kokosnoot kraampje tegen! Hugo had het daar deze week al een paar keer over, dat hij het drinken uit een kokosnoot een van de leukste momenten had gevonden in zijn vorige trip. Dus ja, toen we dit tentje zagen moesten wij het natuurlijk ook samen ervaren. 120 rupees welbesteed! De man hakte de kokosnoten met een groot kapmes kapot (ik dacht steeds: pas op voor je arm!) en stak er daarna een rietje in. Heel leuk, en heeel lekker. En wat zit er veel vocht in zo’n ding!
Lekker gedronken dus op weg naar de mall, en daar het shoppen voortgezet. Hugo ook mooi in klederdracht, nog een souvenirtje gevonden, en verder lekker rondgewandeld. Rond 14:00 heeft Anand ons weer opgepikt en hadden we nog mooi wat tijd om lekker te lunchen en bij het zwembad te zitten en een spelletje te spelen. Bij de lunch hebben ze panipuri, gevulde deegballetjes waar Ramesh heel enthousiast over heeft verteld tijdens de teamlunch. Dus die moesten we natuurlijk even proberen!
Rond 18:00 kwam Balaji ons ophalen voor Diwali. Zijn huis ligt duidelijk in een wat betere buurt dan dat van Ramesh, maar pfoe, wat zijn we thuis toch allemaal verwend. Het is gewoon allemaal best wel klein, sfeerloos, en midden tussen de megahoge flats en rotzooi.
Vond het wel mooi om te zien dat iedereen gewoon de deur open had staan en ook liet staan tijdens het afsteken van het vuurwerk. Dat is dan weer iets wat je in NL minder snel zal zien…
We zijn begonnen met een spelletje, daarna heeft Haritha me geholpen met het aantrekken van de Saree en kregen we de eerste snackjes. En toen was het tijd voor het vuurwerk! Balaji en zijn dochter hadden flink ingeslagen dus we hebben ons zeker een uur vermaakt. Stiekem vond ik het best wel een beetje spannend met mijn mooie maar onhandige gewaad met al die vonkjes en een stof waarvan ik me toch wel afvroeg hoe makkelijk ontvlambaar hij zou zijn. Dus ik heb de mannen en het meisje maar vooral hun gang laten gaan en ik was degene die continu een sterretje brandend hield zodat ze die als aansteeklont konden gebruiken.
Ook hier weer grappig om te zien hoeveel overeenkomsten er zijn, maar hoeveel verder de regelgeving in NL inmiddels is. Het voelde een beetje als vroeger, met de hele familie vuurwerk afsteken bij oma. Allemaal buiten met verschillende soorten vuurwerk die een voor een werden afgestoken. Maar dan midden in de smalle straatjes, tussen de flats en soms zelfs onder de flat, en van tijd tot tijd toch ook nog wel wat tuktuks, motorfietsen en auto’s die er doorheen rijden. En wat een enorme knallen soms joh, mijn oren suisden ervan. Maar het was echt wel heel erg leuk. En mooi. En ook fantastisch om te zien hoe de dochter van Balaji er in opging. Heel erg geslaagd.
Toen het vuurwerk op was gingen we weer naar boven en hebben we wat gegeten met elkaar. Het eten was niet vergelijkbaar met de dag ervoor, en ach, dat was misschien maar goed ook, want zo’n volle buik als gisteren dat wilden we echt niet meer.
Wel lekker zitten kletsen met elkaar en voordat we het wisten was het al middernacht. Balaji moet morgen gewoon weer aan het werk, dus toen hebben we de schoenen maar weer opgezocht en heeft hij ons, nadat we ook nog werden verrast door een cadeautje, weer veilig thuisgebracht (al moest ik wel erg wennen aan de nogal agressieve rijstijl van Balaji, hahaha).
Zo, weer een ervaring rijker. Een mooi kleurrijk feest, veel vuurwerk, veel versieringen met bloemblaadjes en dia’s. Erg leuk om zo meegemaakt te hebben.
Vandaag start even niet zo lekker. We hadden het plan om rond 9:00 op te staan en dan even naar de mall te gaan met zijn tweetjes maar dat loopt anders. Linda wordt rond 6:00 wakker met hoofdpijn en dacht slim te zijn door een paracetamolletje te nemen, maar helaas… de hoofdpijn zette door en dat ging weer gepaard met misselijkheid. Dus overgeven, overgeven, overgeven. Maar op een lege maag gebeurt er dan eigenlijk niks, en het gaf dus ook geen opluchting, en maakte de hoofpijn alleen maar erger. Hugo is dus maar alleen gaan ontbijten en heeft via Suresh de chauffeur die ons zou brengen afbesteld. Suresh vroeg meteen of ik naar het ziekenhuis moest, nou, we weten inmiddels dat dit gewoon kan gebeuren en meestal na een beetje extra slaap ook weer over is. En dat was ook zo. Hugo is even aan het zwembad gaan liggen en rond 10:00 lukte het mij gelukkig weer om in slaap te vallen. En toen ik om 12:00 weer wakker werd was de misselijkheid weg, en na wat eten trok ook de hoofdpijn langzaamaan steeds verder weg. We hebben nog even een poging gedaan om de chauffeur alsnog te laten komen, maar Suresh las ons berichtje te laat, dus zijn we uiteindelijk even door een kleine mall aan de overkant van de weg gewandeld. Daar waren meer winkels leeg dan dat er iets open was dus we waren er snel doorheen, maar wel een Indiase Chai thee gedronken.
Daarna zijn we buiten verder gewandeld, en daar kwamen we een leuk ijstentje tegen, dus daar hebben we lekker zitten smikkelen. Wel grappig, Hugo koos een lychee sundae, maar de man achter de kassa wilde ons/hek ook graag een ander ijsje laten proberen. Ik was van plan een kinder-berenijsje te nemen, en die heb ik toen maar ingeruild voor de aanrader van die man. En nou, hij was erg lekker, dus geen spijt van gehad!
Verder gewandeld en ons leven gewaagd door de straat over te steken (viel mee hoor, we zijn met een Indier mee overgestoken en dat ging prima, gewoon doorlopen, de auto’s stoppen vanzelf.
Bij een supermarkt wat cola gescoord (is even wat anders dan water en thee) en toen we buiten kwamen werden we meteen gesignaleerd door een bedelend kindje. Die wilde zooo graag een flesje cola. We hebben niets gedaan omdat we niet goed wisten of het een reactie bij de andere straatmensen zou opwekken maar hadden allebei zoiets: volgende keer halen we een extra setje flesjes voor 2 euro en maken wat kindjes blij. Ze hebben op de een of andere manier een grote gunfactor.
Eenmaal ‘thuis’ is Hugo nog even gaan sporten en ben ik nog even buiten bij het zwembad gaan zitten (helaas was de zon al weg). Daarna hebben we ons verfrist voor het avondprogramma: eten bij Ramesh.
We werden om 18:00 opgepikt door de chauffeur en een half uurtje later hadden we het huis van Ramesh gevonden. We werden opgewacht door het hele gezin en kregen direct een rondleiding door het huis. Pfoe, ik denk echt dat het geen verkeerd huis is voor de standaarden van hier, maar op zo’n moment merk je wel weer heel erg hoe goed wij het eigenlijk hebben. Ze hadden een ruime woonkamer, een ruime keuken en twee ruime slaapkamers, maar alles voelde wel behoorlijk ‘kaal’. Achter de flat stonden allemaal tentjes waar mensen in wonen en waar ik dacht ‘och jee, wat een uitzicht’ vonden zij het juist fijn omdat anders ook op deze binnenplaats nog een extra flat gebouwd zou worden en dat ze dan helemaal geen ruimte meer om zich heen zouden hebben. Zo zie je maar.
We gingen aan tafel en werden verwend met heeel veel ‘starters’. Superlekker, dus daar zat ik al vol van, en toen kwam het hoofdgerecht. En nog een, en nog een, en een toetje. Whaaaaaaa. Het eten is inmiddels al 4 uur geleden maar we hebben er allebei nog steeds veel last van, van een overvolle buik. Maar wel weer superleuk om allerlei verschillende smaakjes te proberen en te proeven. Om ook van de kleine meid in het gezin uitleg te krijgen over hoe we met onze handen moesten eten en wat we met wat moesten combineren. Ja, weer een enorme belevenis!
Tijdens het eten kon de kleinste al niet wachten totdat we een kaartspelletje zouden spelen. Dus daar zijn we na het eten snel mee begonnen. We hebben heel wat potjes gedaan en daarna kwam ook het Carrom-bord tevoorschijn. Een spel waarbij je met je vinger een soort damstenen in gaatjes moet schieten. Een typisch Indiaas spelletje.
We hebben een hoop lol gehad. Heerlijk hoe enthousiast het jongste meisje alles wilde laten zien en vertellen, heerlijk gegeten. Mooi om de gastvrijheid te zien. En hoewel de chauffeur niet mee naar binnenging is ook hij gedurende de maaltijd goed voorzien van eten. Dat voelt ook goed.
Om 23:00 gingen we weer naar huis, en hoewel ik meteen wilde gaan slapen maar het lukt gewoon niet door de overvolle buik. Dus dan nog maar even dit stukje schijven en het opnieuw proberen, haha.
