Gisteravond wat moeizaam in slaap gekomen (niet vervelend, maar best wel lang wakker), en vanochtend erg vroeg klaarwakker. De lichtdoorlatende lamellen (waarvan er ook nog 1 ontbrak) hebben vast niet geholpen, maar tja eigenlijk voelde ik me ook gewoon best wel fit en wakker. Dus maar gewoon aan toegegeven en een beetje met mijn telefoon gespeeld en rustigaan de koffer ingepakt.
Om 8:30 hadden we in de lobby afgesproken om vanuit daar naar een restaurantje te gaan waar we konden ontbijten. A la carte dit keer. Helaas zonder yoghurt en fruit, maar wel met lekkere pannenkoekjes, en verder veel verschillende goed gevulde borden met allerlei soorten vlees, eieren en kaas. Wilco had zelfs een heuse clubsandwich (maar deze keer wist ik echt niet wat je dan kreeg, want uit de beschrijving had ik iets heul anders opgemaakt
). En echte koffie! Wat een blije gezichten bij iedereen. Tot nu toe was de koffie steeds een prutje gemalen bonen waar water op werd gegooid. Voor ons filterkoffie-mensen is dat best smerig, dus deze koffie uit een espessomachine was een verademing.
Bizar wat de prijzen hier doen. Clubsandwich met een dubbele espesso: 2,75. En mijn pannenkoekontbijtje was zelfs nog goedkoper: 2,25. Maar goed, ondertussen begrepen dat het werkloosheidspercentage hier 45% is, en een maandloon rond de 400 euro. Dus dat is natuurlijk ook echt wel even anders dan bij ons.
Na het ontbijt doorgesproken over wat concrete werk-onderwerpen. Staand overleg gehad, voelde heel constructief en productief. Op zo’n moment best jammer dat we geen functioneel team binnen het bedrijf zijn.
Nog een korte evaluatie gedaan, waarin Patrick aangaf dat ie teleurgesteld was in zichzelf, wat mij de opening gaf om hem te vertellen wat het met me deed, en wat een moeite het me kost om hem op zo’n moment te benaderen (wat ik dan dus ook niet doe). Dat voelde wel goed.
Nog even de spullen gepakt (en samen met Dibran, Mark en Wilco nog even een ijsje gegeten in de inmiddels brandende zon), en toen kwam Sladja voorrijden en konden we aan de reis naar het vliegveld beginnen. Ik zat weer voorin, we waren allemaal bijna de hele weg stil, en ik kon het landschap daardoor erg goed in me opnemen. Veeel beter dan op de heenweg. Wat een prachtige natuur, en wat een feestje om er doorheen te rijden. Zou het zo nog een keertje samen overdoen.
Op het vliegveld natuurlijk inchecken en door de douane. Bij de controle van de handbagage bleek dat Wilco vergeten was zijn zakmes uit zijn rugzak te halen, dus dat werd nog even een momentje (waarbij we ons vast lekker verdacht hebben gedragen), maar uiteindelijk kon Wilco’s koffer nog worden teruggehaald waardoor hij het zakmes alsnog mee kon nemen. Dat is dan wel wer het voordeel van zo’n piepklein vliegveld
.
Bij een restaurantje gezellig met Jeroen en Dibran een kopje koffie gedronken en nog wat nagekletst, en toen was het tijd om in te stappen. In het vliegtuig zat ik het eerste stuk naast Regine, dus met haar nog even doorgesproken over de zoektocht: wat wil ik nou. En daarbij wel een nieuwe gedachtengang geopend: wat nou als ik twee dingen een soort van parttime zou kunnen doen?
In ieder geval ook met Regine gesproken over een ontwikkelingsproject in Afrika (iets World Servants achtigs) en daar zou ik ook wel wcht iets mee willen doen. En misschien toch ook een proef vliegles doen? En ik heb besloten dat ik ook een vierkante meter tuin wil kopen. Is het vast niet het goede seizoen voor, maar toch
.
In Wenen moesten we overstappen, en daar hadden we maar een kwartier de tijd voor, dus dat weed even rennen. Zeker toen er voor ons een man was waarvan het paspoort helemaal binnenste buiten werd gekeerd, en dit keer Ian nog een grote fles zonnebrand in zijn handbagage had (geen idee hoe die door de controle op Sarajevo geglipt is).
Maar we waren op het nippertje op tijd, en toen we eenmaal in het vliegtuig zaten werd ons gemeld dat we nog even moesten wachten. Even werd iets langer, en uiteindelijk zijn we een uur later pas vertrokken. Grrrr nog langer wachten op de knuffel
. Maar goed, wel lekker met Hugo kunnen kletsen en ondertussen ook ons volgende Disney reisje (met mama ML, naar de camping
) kunnen voorbereiden. Zin in!
En nu is het echt bijna voorbij. Veel geleerd, vooral over hoe een gelukkig mens ik ben. En dat we best heel gelukkig mogen zijn dat we in Nederland zijn opgegroeid. Natuurlijk hebben wij ook onze eigen trekjes, en een minder mooi landschap, maar in Bosnie voelt het toch wel wat verbitterd (logisch misschien, de sporen van de oorlog zijn nog erg goed zichtbaar, overal kogelgaten al dan niet dichtgesmeerd) en ook wat ongeinteresseerd en het voelt niet blij (op een enkeling na).
Verder heb ik heel veel complimenten gekregen over mijn mooie benen en heeft de gids me officieel de titel ‘mooiste benen die hij had gezien’ gegeven. Nou die neem ik maar tot me en nu gewoon zorgen dat het zo blijft. Hij heeft me ook wel weer laten inzien dat ik voeding en de werking van het menselijk lichaam super interessant vind. Dus daar zit volgens mij ook echt een onderdeel van de oplossing van mijn ‘zoektocht’. Data mining/machine learning in het kader van voeding en de effecten daarvan op het menselijk lichaam?
Nou genoeg om over na te denken, dus daar gaan we echt momenten voor pakken. Even een boswandeling, of kleine quest op een vrijdagmiddag. Dat gaat goed doen.
Nou jongens, tot zover. Straks lekker mijn liefie in de armen vallen!
