Het leek ons leuk om eens een baseball wedstrijd in het echie mee te maken, dus vanuit huis hadden we al kaartjes voor deze wedstrijd geboekt. Goed excuus voor een dagje Tampa!
De wedstrijd begint pas om 18:40 dus we hebben vandaag lekker de tijd. Dus weer een lekker lazy breakfast gedaan in de tuin. Yoghurtje, boterhammetje met peanutbutter en jelly, sapje, theetje, koffietje… en zullen we nog een koffietje doen?
En dan op pad richting Tampa! Een lekkere roadtrip met onze eigen muziekjes (dat is toch wel heerlijk makkelijk met die Tesla, gecombineerd met die simkaart met onbeperkte data). Onderweg een subway broodje gehaald en die tijdens de laadstop met een kopje koffie opgegeten. Het is vandaag een erg bewolkte dag met af en toe een druppel, maar doordat het zo warm is maakt het niet zoveel uit. Heerlijk om zo in de korte broek rond te kunnen wandelen.
We hebben bedacht om in Tampa een river walk te gaan doen met een audioguide. Een leuke wandeling die startend vanuit de cruisterninal een mooie route maakte langs het water, waarbij we onderweg allemaal weetjes horen over de dingen en gebouwen die we zien. Hugo heeft weer lekker zijn camerastick uit kunnen proberen, en aan het einde van de route konden we lekker even schommelen in een bearseat schommelstoel. Nu is het stiekem toch wel jammer dat de zon niet schijnt, dat had het plaatje wel net wat leuker gemaakt. Maar het is dus heerlijk warm en het is leuk om te zien hoe de eekhoorntjes in de weer zijn met hun nootjes. En ook om mensen te kijken. Zo grappig, het lijkt echt wel of er hier twee soorten mensen zijn. Of ze zijn supersportief, of ze zijn echt zo enorm dat je bijna medelijden krijgt met hoe hun eigen gewicht ze bij elke stap in de weg zit.
De route was geen rondje dus we moesten ook weer terug naar de auto wandelen (goed voor de stappen, toch weer 11km afgelegd). Dat zorgde ervoor dat we eigenlijk precies mooi getimed weer weg konden rijden richting het baseball stadion.
Het was best druk op de weg, maar het was weer een erg lekker ritje. En we konden soepel naar binnen. Echt leuk! We hebben onszelf getrakteerd op chickenstrips (smaakte erg goed!) en hebben als een ware amerikaan meegedaan met de wedstrijd. Heerlijk hoe enthousiast het publiek is en hoe het publiek ook met borden wordt opgezweept om herrie te maken.
En jaaaaa de Tampa Rays hebben gewonnen. JOEHOE! Mooie afsluiter van de dag. Nu nog een nachtelijke rit naar huis (tis zo’n anderhalf uur rijden) en dan lekker het bedje in!
Jaaa, vandaag is het zover, we gaan op safari! Het schoolreisje gevoel zat er al lekker vroeg in dus de wekker van 7:00 was niet zo hard nodig. Dus tijd voor een lekker ontbijtje van yoghurt en verse fruitjes. En cornflakes om toch een beetje een amerikaans gevoel te hebben.
En toen op pad! We waren lekker vroeg in het park en we werden meteen al getrakteerd op een strak blauwe lucht. Hugo had al een beetje bedacht welke attracties en shows we ‘moesten’ zien en de Disney’s genie app hielp ons daarbij een beetje om de dag goed in te delen. De drukte viel zeker in de ochtend heel erg mee dus we hebben superveel kunnen zien en doen. Met als hoogtepunt de safari! Natuurlijk is het door mensen opgezet, maar alles is zo weids en perfect dat je echt het afrika gevoel krijgt. Met zekerheid dat je de big five tegenkomt en dat die lekker hun eigen pad wandelen en dus ook midden voor je Jeep gaan staan. Erg mooi en indrukwekkend. Genoten!
Aan het einde van de dag hadden we eigenlijk alles gedaan wat we wilden doen. Ook de mooie Lion King show was gelukt en we zijn in de Mount Everest bijna ontspoord doordat de rail van de achtbaan door een Yeti kapot was gemaakt. Alleen de wereld van Avatar stond nog op ons lijstje. De wachttijd voor de attracties daar was gedurende de dag zo rond de 3 uur. Tja, dat ging ons toch echt wat te ver…
Maar… we hadden nog 2 uur voordat het park dicht zou zijn en inmiddels was de wachttijd teruggelopen naar 85 min. Zullen we het dan toch proberen? Jaaaa, we gaan het doen! De wachtrij was echt lang. Heeeeel erg lang. We grapten onderweg nog: nou dit doen we niet nog een keer. Na ruim anderhalf uur was het dan eindelijk zo ver. We mochten allebei plaatsnemen op een Banshee (vogeldraakachtigiets) en werden goed vastgeklemd met een duwer in onze rug. En toen… begon onze vlucht. Dat was echt WAAAAANZINNIG! Zo’n gaaf gevoel! Ik wil mijn hele leven al zelf kunnen vliegen en vandaag was het dan eindelijk zo ver. 5 minuten lang gevoel van gewichtloosheid, vliegend over een prachtige Avatar wereld. De bewegingen klopten, je voelde zelfs af en toe de botten en spieren van de Banshee tussen je benen. De wind, de geuren van de prachtige bloemen waar je doorheen vloog. De spetters als je net te dicht langs het water ging. Echt fantastisch. Dus… het was dat het niet kon, anders hadden we zo nog een keer gegaan (oke, over 5 jaar dan, als de attractie niet zo nieuw/populair meer is, hahaha). Maar echt een prachtig toetje van de dag.
Toen was het tijd om naar huis te gaan. Onderweg een tussenstop gemaakt en weer lekker gegeten (maar zeker niet zo lekker als de dag ervoor) en eenmaal lekker thuis lekker op de bank en het bedje in. Wat een mooie dag.
Na een erg fijne nacht (bijna het klokje rond geslapen) werden we wakker met veel beter weer dan we hadden verwacht. Dus, we gaan eerst eens even een lekker kopje koffie drinken in het zonnetje in ons tuintje! Wat een lekker plekje zeg. Zo in het groen! En zo lekker warm in het zonnetje!
We hebben ook meteen even kennisgemaakt met de eigenaar van de b&b. Gezellige man. Zij gaan woensdag zelf ook een paar dagen op vakantie dus dan moeten we onszelf redden. Nou, dat zal wel lukken.
Nadat Linda het stukje van de eerste dag eindelijk online had staan (dat ging niet zo heel erg soepel) en Hugo zijn camerastick voor de telefoon had uitgeprobeerd, besloten we naar de supermarkt te rijden en ook even bij een kleding outlet te gaan kijken. Onderweg eerst even een stokbroodje met wat kaas en smeersel gehaald voor een picknick straks, en daarna doorgereden naar een outlet. Heerlijk rondgelopen en onszelf lekker gemaakt met allemaal leuke dingen. Nog niets gekocht maar dat komt vast nog wel. En niets gekocht is niet helemaal waar: we waren vanochtend niet erg voorbereid vertrokken en hadden niet bedacht dat we zoveel zouden lopen als dat we nu deden. Dat resulteerde erin dat Hugo erg veel behoefte had aan een riem (gelukt) en dat Linda’s voeten schreeuwden om ander schoeisel dan slippers (blaren!). Dus samen de sketchers winkel binnengelopen, en als je die schoenen eenmaal aan je voeten hebt… wil je ze gewoon niet meer uitdoen. Dus als een echt ANWB stel hebben we onszelf allebei van die heerlijke instapschoenen cadeau gedaan en die hebben we meteen aangedaan voor de rest van de dag. Heerlijk!
Toen we de outlet wel zo’n beetje gezien hadden zijn we nog een rondje gaan lopen in een mega outdoorwinkel (van hengels tot boten tot quads, echt alles hadden ze) en tegen alle verwachtingen ik voelde Linda zich nog steeds best oke dus zijn we meteen nog even doorgereden om de international drive (touristische hoofdweg) te bekijken vanuit de auto en daar ook een hapje te eten.
Dat werd een erg lekkere maaltijd, die voor Linda wel wat pittig was (iets teveel jalapenos), en waardoor haar neus alsnog weer helemaal dicht kwam te zitten. Tijd om naar huis te gaan en het volle hoofd lekker neer te gaan leggen. Vandaag was een kadootje. Lekker rustigaan kunnen doen en toch al best wat leuke dingen kunnen doen en bekijken. En ondanks de druppels die we hebben gehad viel ook het weer niet tegen.
Morgen op tijd op, want dan gaan we naar… Disney’s Animal Kingdom. Zin in!!
De wekker ging om 4:20, met voor de zekerheid een wake-up call vanuit het hotel. Dat was niet echt nodig geweest, we waren al best wel wakker. Even gedoucht en ons (errug lekkere!) yoghurtje met amandel-cocos muesli opgesnoept. Op naar de shuttlebus! Daar kwamen we precies op tijd aan: we waren de laatste twee passagiers die nog in het busje pasten.
We waren mooi op tijd op het vliegveld en hadden dus alle tijd voor een kopje koffie. En tijd om de Amerikaanse simkaart in gebruik te nemen, zodat we vanaf nu lekker ongestoord dingen kunnen opzoeken als we willen.
Net voordat we gingen boarden kwamhet bericht dat ze een crew member misten en dat ze een substitute hadden opgeroepen die met de bus naar het vliegveld zou komen. Nee he, niet weer! Maar de schade viel gelukkig heel erg mee en volgens mij zijn we alsnog mooi op tijd vertrokken.
Na een goede vlucht, die bij Linda wel erg overstemd werd door de verkoudheid (echt, hoe vaak kan een mens niezen in een paar uur), kwamen we rond een uur of elf in Fort Lauderdale aan. Inmiddels voelde linda zich echt niet zo fit meer, dus we wilden zo snel mogelijk de koffers ophalen en de huurauto meenemen zodat we de rit naar Orlando konden gaan maken. Maar dat liep even anders…
Want nadat de eerste 2 koffers (we hadden de handbagage moeten inchecken) vrij vlot op de band lagen, kwam de derde, en belangrijkste, koffer niet opdagen. Nadat we alle andere koffers drie keer voorbij hadden zien komen gaven we de moed op en zijn we naar de bagage service gelopen. Die wisten ons vrij snel te vertellen dat de koffer niet in Fort Lauderdale was. Nee he!
Allerlei gegevens doorgegeven (handig dat we nu ook een Amerikaans telefoonnummer hebben!) en tja, toen zat er niet zo heel veel anders op dan toch de huurauto maar gaan halen en zonder koffer naar Orlando te vertrekken. Echt zo suf, ik had juist alle belangrijke dingen in 1 koffer gedaan, zodat we, bij de eerste hotelovernachting uit het oorspronkelijke plan, maar 1 koffer mee het hotel in zouden hoeven nemen. Mogen jullie raden welke koffer we nu missen… dus geen kleding, geen toiletspullen. Superhandig! Dat wordt shoppen vanmiddag…
Nou, na dit alles zijn we benieuwd of de huurauto er nog zal zijn. Inmiddels zijn we 16 uur later dan de oorspronkelijke ophaaltijd en op internet hebben we gezien dat Hertz de auto voor je vasthoudt tot 24 uur na je ophaaltijd, maar tegelijkertijd geeft Hertz NL een marge van 2 uur aan. We gaan het zien…
Maar dat ging goed! We konden dus beginnen aan de roadtrip! Die ging goed, maar doordat Linda niet fit was en we allebei ook wel een beetje moe waren hebben we er niet zo heel erg van genoten. Het was een beetje een praktische rit, waarbij we wel een leuke laad-stop voor onze Teslahadden waar we onszelf op een ijsje hebben getrakteerd en waarbij Hugo even lekker heeft kunnen racen in de auto (en gewonnen!).
Tijdens het laden werden we gelukkig al gebeld dat onze koffer gevonden was. Hij was in Atlanta terechtgekomen en zou vanmiddag nog naar Orlando vliegen. Om 18:10 zou hij daar aankomen! Superfijn, want dat zou betekenen dat we uiterlijk morgen toch wel weer over onze spulletjes zouden moeten kunnen beschikken. Dat scheelt weer!
En dan zijn we rond 17:30 eindelijk bij onze boomhut! Een mooi plekje in een groene oase, in een leuk wijkje. Ja, hier kunnen we goed vertoeven de komende week!
We besluiten meteen maar even wat te gaan eten en dan even naar het vliegveld te bellen of we de koffer niet zelf kunnen komen ophalen (dan hebben we hem in ieder geval vanavond nog). Dat bellen bleek lastig, we konden geen juist telefoon nummer vinden. Maar we vonden wel een manier om te kunnen appen met iemand. Terwijl we aan het appen waren kwam er een telefoontje binnen: iemand van de bagage service! En ja, we konden hem meteen komen ophalen. Jeeej!
Hoewel het ophalen van de koffer soepel verliep was het niet het leukste moment van de dag. We waren allebei echt moe, en Linda had naast een snotterhoofd nu ook hoofdpijn, keelpijn en eigenlijk deed alles zeer. Een beetje ziekjes. Dus zo snel mogelijk naar huis en het bedje in!
De ibuprofen doet zijn best, en het bedje ligt lekker. Het is 21:00 (mooie tijd, haha) dus terwijl Hugo nog even wat op Netflix kijkt op de bank gaat bij Linda de nacht beginnen. Morgen hoeven we niks, dus hopelijk slapen we lekker (en lang) en dan gaan we lekker rustigaan doen en plannetjes maken voor de rest van de week.
Jaaaa, vandaag is het dan eindelijk zover. De vakantie gaat beginnen! De wekker staat vroeg, want we willen om 7:13 de trein pakken vanuit Boskoop. Iets later dan we gisterochtend nog dachten. Want… gister bleek onze vlucht gecancelled! En dat terwijl het al een herboeking was van onze oorspronkelijk geboekte vlucht naar Fort Lauderdale. Eerst zouden we via Detroit vliegen, dat was een paar weken geleden omgezet naar vliegen via New York, en nu zouden we via Boston gaan. Omdat het inchecken vanuit huis niet wilde hebben we nog even met KLM gebeld, maar ook zij konden daar niet veel in betekenen. We moesten erop vertrouwen dat we mee zouden kunnen, en moesten op het vliegveld dan bij de balie alsnog inchecken. Elk voordeel heb zijn nadeel, en het voordeel van deze route tov die van via New York was dus dat we een half uurtje langer in bed konden blijven liggen. Boften wij even!
De treinreis verliep prima (al was het best een workout met die twee overstappen en de koffer van 29 kilo (jaja eigen schuld)). Eenmaal op Schiphol mochten we allebei via de priority balies inchecken omdat Hugo inmiddels de zilver status bij KLM heeft bereikt na de zakelijke reisjes van afgelopen jaar. Handig! Konden we meteen doorlopen.
En toen waren we bij de balie. Mmm er is iets mis. We stonden niet op de vlucht naar Boston. Of toch wel? Of toch niet? De jongen aan de balie deed zijn best, bleef lang aan de telefoon. Brak ondertussen zijn computerscherm van zijn desk. Dus met in zijn ene hand de telefoon en in de andere hand zijn scherm deed hij zijn uiterste best om duidelijkheid te krijgen. Hij gaf ons even de hoop dat we omgeboekt zouden worden naar business class. Dat werd het uiteindelijk niet, maar we konden wel worden ingecheckt. Jeeeej!
Eenmaal achter de security kreeg Linda het een beetje zwaar. De slechte nacht in combinatie met een opkomende verkoudheid resulteerden in hoofdpijn en moeheid. Bij de gate vonden we een bankje waar ik even kon liggen en dat deed gelukkig goed. Hugo moest me wakker maken om te gaan boarden.
Na een goede vlucht (niet op de stoelen die we eerder bedacht hadden maar toch helemaal prima) kwamen we in Boston aan. Daar moesten we zelf onze koffers over de grens brengen en meteen weer inleveren voor de volgende vlucht. Dat ging supersoepel, dus we konden ons nog een uur of drie vermaken op het vliegveld.
Totdat…. Er werd omgeroepen dat onze vlucht niet kon vertrekken omdat er geen piloot was. Naaajaaaa!
Toen belanden we in een grote rush van: wat nu? Het leek erop dat we een paar opties hadden: vanavond meteen door naar Orlando (daar willen we heen, maar ja, we hebben een huurauto geregeld vanuit Fort Lauderdale), een vlucht morgenochtend naar Fort Lauderdale, maar dan wel met een tussenstop ertussen. Of een rechtstreekse vlucht morgenavond. We kon geen info balie vinden en uiteindelijk bleek dat we moesten bellen. Hugo heeft dat gedaan, maar de persoon aan de overkant was echt nauwelijks verstaanbaar. Ik vond het echt heel knap dat ie uiteindelijk wel voor elkaar had dat we toch een rechtstreekse vlucht voor morgenochtend hadden, en dat we alleen nog naar de ticket balie moesten om dan een hotelovernachting te regelen. Echt superknap!
Het vinden van de ticket balie was zo mogelijk nog een grotere zoektocht dan naar de eerste infobalie, maar uiteindelijk hebben we ook die gevonden. Het duurde even voordat we geholpen werden maar het meisje aan de balie was heel behulpzaam en boekte voor ons een hotelkamer in het hilton dat meteen aan het vliegveld vastzat. Ook kregen we een paar maaltijdvouchers zodat we nog even wat konden eten. Het was een beetje onhandig dat we nu geen koffers hadden (en dus geen toilettas en geen kleding), maar als dat het ergste is…
Op naar het hotel! Daar bleek dat we toch niet in dit hotel moesten zijn, maar bij een ander hilton hotel. Gelukkig konden we snel met een shuttlebus die kant op.
Ondertussen was Hugo’s telefoon al leeg en ook die van mij ging het niet meer de hele nacht volhouden. Maar… slimme Linda had de telefoonkabels in de koffer gestopt en niet in de handbagage (weer wat geleerd). Dus in het hotel vroegen we of er ergens een winkeltje was waar we een kabel zouden kunnen halen. Zonder auto was dat geen optie. Mmm das best onhandig.
Omdat we allebei het beeld hadden dat het voor een gemiddelde amerikaan vrij snel zonder auto geen optie zou zijn keken we eigenwijs toch even op google maps om te kijken waar de dichtstbijzijnde Target zou zijn. 25 min lopen. Nou, het is 17:00, de zon schijnt en het hoofd kan wel wat frisse lucht gebruiken, dus wij gaan op pad! Best leuk om meteen ook weer even het gevoel van de amerikaanse supermarkt te ervaren. Naast de Target bleek ook de Dollar Tree te zitten (winkel met allemaal producten voor een euro), dus daar zijn we eerst even naar binnengewandeld. Daar waren helaas alleen micro USB kabeltjes te vinden, dus we moesten het toch van de Target hebben.
Al wandelend door de Target werd ons mandje steeds gevulder: een flesje water, vanavond nog een colaatje en een chipje is misschien ook wel lekker. Oja en die stomme papieren rietjes daar moeten we ook even wat op verzinnen. En, morgenochtend moesten we om 5:00 weer terug naar het vliegveld dus ontbijt zou hem ook niet worden. Dus meteen ook wat yoghurt/muesli bakjes meegenomen en twee lepels. Met een goedgevulde rugzak begonnen we weer aan de terugweg.
Aan het einde van de wandeling begon de vermoeidheid toch wel behoorlijk toe te slaan (vooral bij Linda). Gecombineerd met inmiddels echt een snotterhoofd was het eten een beetje ‘uitzitten’. Maar, het was wel een lekkere maaltijd, en daarna konden we meteen lekker gaan liggen. Voordeel voor ons is dat om 4:30 opstaan deze nacht nog niet zo erg zou zijn omdat we toch nog half in het Nederlandse ritme zitten.
Tjonge wat een dag! Maar het lijkt erop dat het goed gaat komen. De eerste hotelovernachting in Fort Lauderdale hebben we nu wel gemist. Even met de voetjes in de zee is daardoor ook niet gelukt, maar we hebben een lekker bed, en kunnen morgen weer gewoon op pad. Nu nog hopen dat de vlucht morgenochtend wel gaat, en dat Hertz zo vriendelijk is om onze huurauto een dag voor ons vast te houden (het lukt ons niet om ze telefonisch te bereiken dus we gaan het zien…). Wordt vervolgd!
Wat een dag! De titel doet al wat vermoeden, maar we beginnen gewoon lekker bij het begin.
Want… vandaag gaan we op schoolreis!! In de zomer hadden we natuurlijk nogal een domper op de terugweg vanuit Parijs, en moesten we een nachtje in Antwerpen blijven. We mochten toen een hotel uitzoeken voor 200 euro, dat hebben we ook gedaan, maar het geld daarvan terugkrijgen bleek een hele opgave. Maar Linda bleef stug volhouden en elke keer als we weer een berichtje hadden gestuurd dat we nog steeds ons geld niet terug hadden gekregen kregen we een paar weken later een bericht met excuses en een voucher voor een reis met de Thalys. Dat resulteerde op een gegeven moment in een saldo van 225 euro, ongeveer genoeg om in december even een dagje kerst te gaan proeven in de stad van de liefde. En dat was dus vandaag!
Op tijd op, en na onze ervaring van vorige keer nu maar gekozen om met de auto naar Rotterdam te rijden. Dat ging perfect op schema en we waren mooi een half uurtje voor vertrek op Rotterdam Centraal. Tijd voor een kopje koffie bij de Starbucks dachten we. We waren 2 minuten te vroeg (hij ging om 8:30 open), dus we dachten (net als heeel veel andere mensen), ach, we hebben de tijd dus we wachten wel even voor de deur. Dat duurde maar en duurde maar en ondertussen zagen we het personeel gewoon met elkaar staan kletsen. Op een gegeven moment gaf een van de medewerkers aan dat het nog 10 minuten zou duren. Toen hebben we toch maar besloten ergens anders een kopje koffie te halen.
Mooi op tijd liepen we ons perron op… en daar stond al in rode letters: +25 minuten. Die 25 werden er 35, die 35 werden er 40, en uiteindelijk kwam er bijna een uur te laat een trein binnenrijden. Onderweg reden we soms heeel langzaam en bij Brussel kwam de opmerking dat we op het perron moesten blijven staan en dat ze niet wisten hoe lang het zou gaan duren…. uiteindelijk viel het dus nog niet eens tegen wat we zo’n 2 uur later dan gepland in Parijs aankwamen. Ik voel nog meer vouchers aankomen…
Gelukkig hadden we zelf lunch meegenomen, dus die was onderweg al genuttigd en we konden meteen door met de metro naar de Notre Dame. Even kijken bij ‘ons’ terras en ook bij een spellenwinkeltje dat daar zou moeten zitten. En toen gebeurde het. Bij het verlaten van de metro voelde Hugo dat het niet goed ging: een persoon deed ineens zijn hand half nonchalant op Hugo’s hand, en terwijl Hugo de beweging maakte om op tijd uit de bomvolle metro te komen pakte een ander zijn pasjes/portomonnee uit zijn broek. In een flits was het gebeurd, weg was de metro, met de pasjes. Wat een boeven! Gelukkig zijn we allebei ongedeerd, zijn er geen gewonden gevallen en hebben we de pasjes van Linda nog, maar we waren toch allebei behoorlijk beduusd. Wat een brutaliteit, en vooral de gewiekstheid, ze grijpen je op een perfect moment, je doet er gewoon echt niks aan.
Meteen gingen de radaren natuurlijk draaien, dus nadat we meteen wat passen hebben geblokkeerd, hebben besloten om bij ons terrasje maar even een cappuccino te gaan drinken (wel binnen natuurlijk). We laten ons niet kisten! Maar stiekem zijn we natuurlijk de rest van de dag wel waakzamer dan ooit.
Na de lekkere koffie naar de spellenwinkel gewandeld. Die stelde niet zo heel veel voor, maar toch leuk om wat bekende titels maar dan in het frans te zien.
Het is buiten heerlijk weer en de eifeltoren is 4km van ons vandaan, dus wat zullem we doen? Lopen? Nee, natuurlijk niet! We gaan met ons favoriete vervoersmiddel in Parijs: de step! Het was even spannend of het goed zou gaan met het starten van onze steptrip (hoe werkt dat eigenlijk als je creditcard is geblokkeerd en die in je account gebruikt wordt). Maar het ging goed, en daar gingen we! Blijft een heerlijk gevoel, met het hoofd in de wind en de frisse lucht. Ondanks de dikke handschoenen wel een beetje koude vingers, maar dat mocht de pret niet drukken.
Vlakbij de toren de steps weer achtergelaten en wat rondgewandeld. Langs wat kerstkraampjes, en daarna op weg naar de metro om nog even bij de Champs Elysees te gaan kijken. Dat leek ons mooi met al die lichtjes in de bomen.
Eenmaal bovengronds werden we meteen overweldigd door de enorme hoeveelheid politie- en ME-busjes. Biiiizar! Honderden. Met uiteraard allemaal zwaar uitgeruste agenten. Wij dachten nog: mmm maar Frankrijk speelt toch morgen pas? Maar vanmiddag is natuurlijk de b-finale waarin Marokko speelt…
Wat rondgelopen (dat is toch anders met zoveel busjes, je ziet niet eens wat voor winkels erachter zitten), en besloten alvast een avondhapje te halen bij de Five Guys, zodat we als het donker is nog een uurtje hebben om rond te lopen tussen alle mooie lichtjes. Want ook dat is indrukwekkend. Die straat is zooo lang en er zijn zoooveel bomen voorzien van lampjes. Heel mooi!
Tijdens het wandelen nog even een warm kopje koffie/thee gehaald en daarmee naar de metro gewandeld. Het is tijd om naar het treinstation te gaan!
Helaas was de ruime marge die we voor ons gevoel toch wel hadden daar ineens snel vervlogen. Het was suuuuperdruk op het perron en we zouden nooit in 1x in de metro hebben gepast. Daar kwam bij dat de metro maar niet kwam en niet kwam (de 6 minuten die het zou duren waren er al snel 15-20). Dus maar snel op zoek naar een alternatief. Als een dolle door het station heen op weg naar de andere kant (en dan is het toch ineens lastig als je geen plattegrondje hebt, google maps blijkt dan toch niet zo lekker te werken…).
Uiteindelijk waren we een kwartier voor vertrek op het juiste station, maar dan moet je op dat enorme station tussen de metro, bussen en treinen nog de juiste locatie zien te vinden… op goed geluk bij een perron omhoog gegaan en daar zagen we een Thalys. Fjiew. Bleek uiteindelijk niet de juiste te zijn, maar de bewaker kon ons wel vertellen waar we wel moesten zijn.
Eenmaal op het juiste perron bleek dat ook die trein 20 min vertraging had, dus voor niks gerend. Maar wel fijn dat we op tijd waren. Nu maar hopen dat de trein dan straks rijdt en ook niet weer halverwege strandt. Met een half uurtje vertraging konden we eindelijk ons plekje zoeken in de lange trein! We zitten in ieder geval weer zacht, warm en droog.
In de trein meteen maar wat acties uitgezet. Nieuwe bankpassen aangevraagd, het rijbewijs en id-kaart als vermist opgegeven, afspraak gemaakt om weer een nieuw rijbewijs aan te vragen, en ook een nieuw kentekenbewijs aangevraagd. Hihi, lekker productief. Daarna een chipje gepakt en een serietje aangezet. Even onderuit in een trein die toch echt niet zo hard rijdt als het hoort…
Bij Brussel waren we allebei blij verrast dat we na een pauze van een minuut of tien toch doorreden, en in Antwerpen al helemaal, daar gingen we na een korte stop meteen door. Het lijkt erop dat we thuis gaan komen vannacht!
En dat is zo! We zijn weer lekker thuis in ons fijne huis!
We vertrekken vandaag pas tegen de avond uit Hyderabad, dus het idee was om nog wat rond te gaan kijken in de stad. Winfried kent het hier erg goed, dus dat moet lukken. Alleen… is Winfried ziek wakker geworden…
Nadat ik aangeboden had om in het hotel te blijven, uiteindelijk besloten toch maar op pad te gaan en te kijken hoe het gaat. Overigens zou een van onze medewerkers (Thribhuvan Devaguptapu, gelukkig mogen we Tribu zeggen) ons vandaag rondleiden.
Hij zou om 9 uur aanschuiven bij het ontbijt, of om 10 uur bij de taxi. Uiteindelijk is het 12 uur ergens onderweg geworden, maar hij is uiteindelijk wel gekomen.
Het eerste bezoekje was het Chowmahalla Palace. Het Chowmahalla Palace is het paleis van de heerser van Hyderabad van (de 18de tot de 20ste eeuw).
En heel eerlijk, leuk om even geweest te zijn. Maar men is hier niet zo van het onderhoud, dus… je ziet echt wel dat het heel oud is. Persoonlijk vind ik de paleizen die wij in Parijs kunnen zien zeker zo indrukwekkend.
Wat wel erg leuk is, is dat men ook hier niet vaak Europeanen ziet. Dus we waren eigenlijk een extra attractie. De mensen stonden nog net niet in de rij voor een selfie met ons, maar het scheelde niet veel.
Na het eerste bezoekje is Winfried naar het hotel gegaan, om even onder de wol te gaan en ben ik met Tribu verder op pad gegaan. Dat was echt wel heel erg leuk. We zijn lopend naar de charminar (char=4 en minar=toren) gegaan… op zich al een avontuur (met de drukte hier) maar volgens mij heb ik hier het echte India ervaren. Wat een drukte!!
Naast het beklimmen van het gebouw, heb ik vooral genoten van de omgeving, de mensen, de drukte en enkele bijzondere producten. Zo heeft Tribu mij kokoswater laten proeven, rietsuiker en Irani Chai Tea en als de klap op de vuurpeil zijn we met een toektoek door de straten van Hyderabad gecrossed. Wat een leuke ervaring en vooral ook, wat een leuke gast.
Ik moet wel zeggen dat ik met zijn idee van tijd, het wel spannend vond of ik wel op tijd terug zou zijn in het hotel, want we zouden daar weer om 18:00 uur vertrekken, maar gelukkig is daar Anan weer… die Tribu 10x per half uur belde om te weten waar we waren en te zorgen dat ik op tijd terug zou zijn.
Om 18:00 uur zijn we vertrokken. In eerste instantie naar een hotel vlak naast het vliegveld, om daar nog even onze avond maaltijd te nemen. Vanuit dit hotel is het nog 10 minuten naar het vliegveld, dus wat veiliger te plannen dan vanuit het centrum van de stad. Lekker in buffet vorm gegeten en ze hebben speciaal crispy corn voor ons gemaakt, erg lekker!
Na wat kleine opstoppingen bij de security, keurig op tijd vertrokken. En toen.. begon de mindere stap: wachten op Bangalore. Daar hebben we namelijk een tussenstop van 6 uur. Van 24:00 uur tot 6:00 uur. Nou ja, komt goed en daarna moet slapen tijdens de vlucht toch lukken zou je zeggen.
Zoals het altijd gaat, op een gegeven moment wordt het normaal.
Opstaan, ontbijt… good morning Anan.
Vervolgens het schema van afspraken van 30 minuten tot een uur.
Naast dat we een gesprek hebben met een 10-tal schoolverlaters en hen als wijze mannen mogen toespreken en de echte kneepjes van het vak kunnen leren, zijn er vandaag ook een aantal mensen jarig en dan krijg je gebak…. In je gezicht ??!!
Het is hier volledig normaal dat de jarige bij het uitdelen van het gebak, door iedereen een deel van het gebak in zijn gezicht gesmeerd krijgt.
Naast het gebak was er ook een spicy snack.. waar deze keer niet gevraagd werd naar het spice niveau. Eigenlijk was het verhaal meer… dit is heftig.. nou ik dacht kom maar op en… Ik heb het doorstaan.
Na dit feest momentje moesten wij wat vroeger vertrekken, om met Ritesh, de eigenaar van CoMakeIT, speciaal te gaan eten. En speciaal, dat was het…
We zijn gaan eten in een paleis en wel het taj falaknuma. Heel speciaal en bijzonder. Je merkt dat je hier in India los van het geld, vooral ook van de connecties moet hebben. Zo zijn er in het paleis rondleidingen waar je geen foto’s mag maken. Terwijl wij zelfstandig (onder begeleiding van Ritesh) rond mochten lopen en bijna foto’s “moesten” maken.
Echt van het begin tot een einde een geweldige belevenis en erg lekker gegeten.
Gisteren was vooral doorstomen, vandaag is het een volledige dag met het gehele programma, van ontbijt tot een diner met het team.
We starten om 8 uur met ontbijt. Keurig verzorgd, van rijst gerechten tot vers fruit en eitjes… Anan staat om 8:45 voor de deur om ons om 9 uur op kantoor af te leveren. In India is het tijdverschil met NL 3,5 uur, dat wil zeggen dat de meeste mensen hier rond 10 uur beginnen. Dat is redelijk in de buurt van de start in NL, waardoor de overlap in de werktijden maximaal is.
Op kantoor hebben we een strak programma. Afspraken van 30 minuten tot een uur, waarbij we afwisselend met individuele mensen spreken of met een team aan mensen. Het schema laat weinig ruimte voor uitloop, dus dat gaat behoorlijk mis. Na een paar uur, lopen we een half uur achter… maar dat is geen probleem, want we gaan vanavond gezamenlijk eten.
Wat leuk is om te weten, is dat er vandaag ook een cricket wedstrijd was en wel Nederland-India. India heeft gewonnen en ook niet zo’n klein beetje. Dat was ook wel te verwachten want onze spelers zijn goedwillende amateurs en in India zijn het zeer goed verdienende professionals.
Maar goed, hier speelt echt iedereen cricket en weet de spelregels, in NL vinden we buitenspel bij voetbal al lastig… nou Suresh (een van onze medewerkers) heeft een poging gedaan de eindscore uit te leggen. Want die ziet er ongeveer zo uit: 157/9 vs 124/2…. Wij zeggen dan 157 gedeeld door 9 enz.. nou dat vinden ze hier heel erg grappig. Maar hoe het wel moet weten we nog steeds niet.. HUISWERK 😉.
Na het werk naar het (buffet) restaurant gegaan en daar heerlijk gegeten. Het spice-level was prima… : -)
Kennisgemaakt met het gerechtje chaat. Een hapje dat je in 1x in je mond moet doen. Heerlijk! Nadat ze dat wisten… waren ze niet meer tegen te houden en werden ze met behoorlijke aantallen tegelijk (in verschillende smaken) gehaald. Heel heel erg geslaagd.
Winfried was later aangeschoven, die had nog een belangrijk overleg met NL. Wat tot gevolg had dat we na het diner nog even de roofbar van het hotel ingegaan zijn, voor een drankje en een snack. Prima afsluiting van een erg geslaagde dag.
Net naar middernacht (India time) geland in Delhi (de hoofdstad van India).
In eerste instantie moeten de formele dingen gedaan worden douane enz. Eerlijk gezegd viel dat alles mee. Ik heb (voor nu) een E-visum voor een jaar en men had mij verteld dat een E-visum bij binnenkomst wat meer tijd kost. Veel loketten voor het gewone visum… maar vaak maar 1 voor het nieuwere E-visum. Nou, in Delhi was dat in ieder geval niet (meer) zo. Eigenlijk kon ik overal terecht en het was een fluitje van een cent.
In nederland hadden we alleen een ticket en boardingpass voor de vlucht naar Delhi gekregen… en de rest moesten we hier regelen. Dat was een beetje een bijzondere ervaring, omdat je eerst je weg moet zien te vinden en dan toch ergens de indruk krijgt dat je de eerste bent die dit komt vragen. Uiteindelijk gelukt, en een paar uur wachten voordat onze vlucht vertrekt.
Het valt al direct op dat het aantal Europese mensen hier minimaal is. Of eigenlijk, er lopen hier twee grote blanke mannen rond en dat zijn Winfried en ik… en met mijn 1.80 ben ik voor veel mannen hier toch al snel een kop groter.
De vlucht naar Hyderabad ging goed en daar werden we opgevangen door, nou ja.. iemand die ons kwam ophalen. Ik dacht de chauffeur… maar nee. Zo werkt dat hier niet. Je, of beter… wij, als zakelijke reizigers, hebben iemand om je op te halen van de terminal. Die zorgt dat als er iets gedaan moet worden dit gedaan wordt en brengt je naar de chauffeur… Nadan. Nadan is onze huis chauffeur en een van de chauffeurs van Kiran, waar ik later deze week mee ga eten.
Nadan rijdt ons door de drukte heen naar ons hotel. Tijdens de rit krijg ik al een eerste indruk van de drukte, maar dit zal later op de dag nog wel erger worden. In India verslijt overigens de toeter harder dan de banden, bizar dat continue toeteren, maar tegelijk er zit totaal geen agressie achter, het is vooral omdat men gerust 3 banen op de weg deelt met 4 auto’s 2 motoren een toekloek en soms nog met een koe (heilig dier). Kortom… ik rij graag maar hier… NO WAY!!!
Het hotel is erg goed en het idee is om een paar uurtjes te gaan slapen (het is nu 9;00 uur India tijd, 5:30 nl tijd) en dan rond 13:00 naar kantoor te gaan.
Voor het vervoer hier kunnen we gebruik maken van een eigen chauffeur (Anan). Anan is super punctueel en staat ons na het dutje op te wachten en brengt ons naar kantoor. Tijdens deze rit krijg ik nog een wat beter zicht op de drukte…en wederom vooral het toeteren!!!
Op kantoor aangekomen, ontmoeting gehad met het team en een soort openingsgesprek voor de komende dagen. Daarna lunch.
Bij iedere maaltijd vragen zie hier wat je spice-level is. Ik denk van mezelf dan ik best wel wat kan hebben, maar toch word je een beetje zenuwachtig wanneer ze het zo vragen… dus ik begin maar op medium en dat lukt prima… hoewel de RIJST…of beter de biryani… Ze hebben hier speciale lokaal rijst gerechten waar ze heel trots op zijn. Nou die was vandaag echt super heet. De rest viel erg mee… maar DE Biryani!!!
Na het werk terug naar het hotel gegaan en daar nog wat gaan eten in het restaurant. Jammer genoeg konden ze geen crispy-corn maken, iets wat Winfried me wil laten proeven.. maar er zijn nog meer mogelijkheden.
Na het eten, naar de kamer… en in mijn geval na wat Netflix en contact met Linda naar gaan slapen.
