Categorie: Florida 2023

De wekker ging om 4:20, met voor de zekerheid een wake-up call vanuit het hotel. Dat was niet echt nodig geweest, we waren al best wel wakker. Even gedoucht en ons (errug lekkere!) yoghurtje met amandel-cocos muesli opgesnoept. Op naar de shuttlebus! Daar kwamen we precies op tijd aan: we waren de laatste twee passagiers die nog in het busje pasten.

We waren mooi op tijd op het vliegveld en hadden dus alle tijd voor een kopje koffie. En tijd om de Amerikaanse simkaart in gebruik te nemen, zodat we vanaf nu lekker ongestoord dingen kunnen opzoeken als we willen.

Net voordat we gingen boarden kwamhet bericht dat ze een crew member misten en dat ze een substitute hadden opgeroepen die met de bus naar het vliegveld zou komen. Nee he, niet weer! Maar de schade viel gelukkig heel erg mee en volgens mij zijn we alsnog mooi op tijd vertrokken.

Na een goede vlucht, die bij Linda wel erg overstemd werd door de verkoudheid (echt, hoe vaak kan een mens niezen in een paar uur), kwamen we rond een uur of elf in Fort Lauderdale aan. Inmiddels voelde linda zich echt niet zo fit meer, dus we wilden zo snel mogelijk de koffers ophalen en de huurauto meenemen zodat we de rit naar Orlando konden gaan maken. Maar dat liep even anders…

Want nadat de eerste 2 koffers (we hadden de handbagage moeten inchecken) vrij vlot op de band lagen, kwam de derde, en belangrijkste, koffer niet opdagen. Nadat we alle andere koffers drie keer voorbij hadden zien komen gaven we de moed op en zijn we naar de bagage service gelopen. Die wisten ons vrij snel te vertellen dat de koffer niet in Fort Lauderdale was. Nee he!

Allerlei gegevens doorgegeven (handig dat we nu ook een Amerikaans telefoonnummer hebben!) en tja, toen zat er niet zo heel veel anders op dan toch de huurauto maar gaan halen en zonder koffer naar Orlando te vertrekken. Echt zo suf, ik had juist alle belangrijke dingen in 1 koffer gedaan, zodat we, bij de eerste hotelovernachting uit het oorspronkelijke plan, maar 1 koffer mee het hotel in zouden hoeven nemen. Mogen jullie raden welke koffer we nu missen… dus geen kleding, geen toiletspullen. Superhandig! Dat wordt shoppen vanmiddag…

Nou, na dit alles zijn we benieuwd of de huurauto er nog zal zijn. Inmiddels zijn we 16 uur later dan de oorspronkelijke ophaaltijd en op internet hebben we gezien dat Hertz de auto voor je vasthoudt tot 24 uur na je ophaaltijd, maar tegelijkertijd geeft Hertz NL een marge van 2 uur aan. We gaan het zien…

Maar dat ging goed! We konden dus beginnen aan de roadtrip! Die ging goed, maar doordat Linda niet fit was en we allebei ook wel een beetje moe waren hebben we er niet zo heel erg van genoten. Het was een beetje een praktische rit, waarbij we wel een leuke laad-stop voor onze Teslahadden waar we onszelf op een ijsje hebben getrakteerd en waarbij Hugo even lekker heeft kunnen racen in de auto (en gewonnen!).

Tijdens het laden werden we gelukkig al gebeld dat onze koffer gevonden was. Hij was in Atlanta terechtgekomen en zou vanmiddag nog naar Orlando vliegen. Om 18:10 zou hij daar aankomen! Superfijn, want dat zou betekenen dat we uiterlijk morgen toch wel weer over onze spulletjes zouden moeten kunnen beschikken. Dat scheelt weer!

En dan zijn we rond 17:30 eindelijk bij onze boomhut! Een mooi plekje in een groene oase, in een leuk wijkje. Ja, hier kunnen we goed vertoeven de komende week!

We besluiten meteen maar even wat te gaan eten en dan even naar het vliegveld te bellen of we de koffer niet zelf kunnen komen ophalen (dan hebben we hem in ieder geval vanavond nog). Dat bellen bleek lastig, we konden geen juist telefoon nummer vinden. Maar we vonden wel een manier om te kunnen appen met iemand. Terwijl we aan het appen waren kwam er een telefoontje binnen: iemand van de bagage service! En ja, we konden hem meteen komen ophalen. Jeeej!

Hoewel het ophalen van de koffer soepel verliep was het niet het leukste moment van de dag. We waren allebei echt moe, en Linda had naast een snotterhoofd nu ook hoofdpijn, keelpijn en eigenlijk deed alles zeer. Een beetje ziekjes. Dus zo snel mogelijk naar huis en het bedje in!

De ibuprofen doet zijn best, en het bedje ligt lekker. Het is 21:00 (mooie tijd, haha) dus terwijl Hugo nog even wat op Netflix kijkt op de bank gaat bij Linda de nacht beginnen. Morgen hoeven we niks, dus hopelijk slapen we lekker (en lang) en dan gaan we lekker rustigaan doen en plannetjes maken voor de rest van de week.

Tot morgen!

Jaaaa, vandaag is het dan eindelijk zover. De vakantie gaat beginnen! De wekker staat vroeg, want we willen om 7:13 de trein pakken vanuit Boskoop. Iets later dan we gisterochtend nog dachten. Want… gister bleek onze vlucht gecancelled! En dat terwijl het al een herboeking was van onze oorspronkelijk geboekte vlucht naar Fort Lauderdale. Eerst zouden we via Detroit vliegen, dat was een paar weken geleden omgezet naar vliegen via New York, en nu zouden we via Boston gaan. Omdat het inchecken vanuit huis niet wilde hebben we nog even met KLM gebeld, maar ook zij konden daar niet veel in betekenen. We moesten erop vertrouwen dat we mee zouden kunnen, en moesten op het vliegveld dan bij de balie alsnog inchecken. Elk voordeel heb zijn nadeel, en het voordeel van deze route tov die van via New York was dus dat we een half uurtje langer in bed konden blijven liggen. Boften wij even!

De treinreis verliep prima (al was het best een workout met die twee overstappen en de koffer van 29 kilo (jaja eigen schuld)). Eenmaal op Schiphol mochten we allebei via de priority balies inchecken omdat Hugo inmiddels de zilver status bij KLM heeft bereikt na de zakelijke reisjes van afgelopen jaar. Handig! Konden we meteen doorlopen.

En toen waren we bij de balie. Mmm er is iets mis. We stonden niet op de vlucht naar Boston. Of toch wel? Of toch niet? De jongen aan de balie deed zijn best, bleef lang aan de telefoon. Brak ondertussen zijn computerscherm van zijn desk. Dus met in zijn ene hand de telefoon en in de andere hand zijn scherm deed hij zijn uiterste best om duidelijkheid te krijgen. Hij gaf ons even de hoop dat we omgeboekt zouden worden naar business class. Dat werd het uiteindelijk niet, maar we konden wel worden ingecheckt. Jeeeej!

Eenmaal achter de security kreeg Linda het een beetje zwaar. De slechte nacht in combinatie met een opkomende verkoudheid resulteerden in hoofdpijn en moeheid. Bij de gate vonden we een bankje waar ik even kon liggen en dat deed gelukkig goed. Hugo moest me wakker maken om te gaan boarden.

Na een goede vlucht (niet op de stoelen die we eerder bedacht hadden maar toch helemaal prima) kwamen we in Boston aan. Daar moesten we zelf onze koffers over de grens brengen en meteen weer inleveren voor de volgende vlucht. Dat ging supersoepel, dus we konden ons nog een uur of drie vermaken op het vliegveld.

Totdat…. Er werd omgeroepen dat onze vlucht niet kon vertrekken omdat er geen piloot was. Naaajaaaa!

Toen belanden we in een grote rush van: wat nu? Het leek erop dat we een paar opties hadden: vanavond meteen door naar Orlando (daar willen we heen, maar ja, we hebben een huurauto geregeld vanuit Fort Lauderdale), een vlucht morgenochtend naar Fort Lauderdale, maar dan wel met een tussenstop ertussen. Of een rechtstreekse vlucht morgenavond. We kon geen info balie vinden en uiteindelijk bleek dat we moesten bellen. Hugo heeft dat gedaan, maar de persoon aan de overkant was echt nauwelijks verstaanbaar. Ik vond het echt heel knap dat ie uiteindelijk wel voor elkaar had dat we toch een rechtstreekse vlucht voor morgenochtend hadden, en dat we alleen nog naar de ticket balie moesten om dan een hotelovernachting te regelen. Echt superknap!

Het vinden van de ticket balie was zo mogelijk nog een grotere zoektocht dan naar de eerste infobalie, maar uiteindelijk hebben we ook die gevonden. Het duurde even voordat we geholpen werden maar het meisje aan de balie was heel behulpzaam en boekte voor ons een hotelkamer in het hilton dat meteen aan het vliegveld vastzat. Ook kregen we een paar maaltijdvouchers zodat we nog even wat konden eten. Het was een beetje onhandig dat we nu geen koffers hadden (en dus geen toilettas en geen kleding), maar als dat het ergste is…

Op naar het hotel! Daar bleek dat we toch niet in dit hotel moesten zijn, maar bij een ander hilton hotel. Gelukkig konden we snel met een shuttlebus die kant op.

Ondertussen was Hugo’s telefoon al leeg en ook die van mij ging het niet meer de hele nacht volhouden. Maar… slimme Linda had de telefoonkabels in de koffer gestopt en niet in de handbagage (weer wat geleerd). Dus in het hotel vroegen we of er ergens een winkeltje was waar we een kabel zouden kunnen halen. Zonder auto was dat geen optie. Mmm das best onhandig.

Omdat we allebei het beeld hadden dat het voor een gemiddelde amerikaan vrij snel zonder auto geen optie zou zijn keken we eigenwijs toch even op google maps om te kijken waar de dichtstbijzijnde Target zou zijn. 25 min lopen. Nou, het is 17:00, de zon schijnt en het hoofd kan wel wat frisse lucht gebruiken, dus wij gaan op pad! Best leuk om meteen ook weer even het gevoel van de amerikaanse supermarkt te ervaren. Naast de Target bleek ook de Dollar Tree te zitten (winkel met allemaal producten voor een euro), dus daar zijn we eerst even naar binnengewandeld. Daar waren helaas alleen micro USB kabeltjes te vinden, dus we moesten het toch van de Target hebben.

Al wandelend door de Target werd ons mandje steeds gevulder: een flesje water, vanavond nog een colaatje en een chipje is misschien ook wel lekker. Oja en die stomme papieren rietjes daar moeten we ook even wat op verzinnen. En, morgenochtend moesten we om 5:00 weer terug naar het vliegveld dus ontbijt zou hem ook niet worden. Dus meteen ook wat yoghurt/muesli bakjes meegenomen en twee lepels. Met een goedgevulde rugzak begonnen we weer aan de terugweg.

Aan het einde van de wandeling begon de vermoeidheid toch wel behoorlijk toe te slaan (vooral bij Linda). Gecombineerd met inmiddels echt een snotterhoofd was het eten een beetje ‘uitzitten’. Maar, het was wel een lekkere maaltijd, en daarna konden we meteen lekker gaan liggen. Voordeel voor ons is dat om 4:30 opstaan deze nacht nog niet zo erg zou zijn omdat we toch nog half in het Nederlandse ritme zitten.

Tjonge wat een dag! Maar het lijkt erop dat het goed gaat komen. De eerste hotelovernachting in Fort Lauderdale hebben we nu wel gemist. Even met de voetjes in de zee is daardoor ook niet gelukt, maar we hebben een lekker bed, en kunnen morgen weer gewoon op pad. Nu nog hopen dat de vlucht morgenochtend wel gaat, en dat Hertz zo vriendelijk is om onze huurauto een dag voor ons vast te houden (het lukt ons niet om ze telefonisch te bereiken dus we gaan het zien…). Wordt vervolgd!